Motorrijden, Thanksgiving, en Sinterklaas

Hola, Buenos tardes, Adios,

Niet helemaal binnen 2 weken gelukt maar toch nog bijna binnen een maand. Mijn nieuwe verslag!!! Er is natuurlijk alweer heel veel gebeurd dus ik begin maar meteen met schrijven.
Wat ik nog was vergeten in mijn vorige verslag te schrijven, was dat er afgelopen vrijdag (6 november) een groep hele rijke amerikanen langs kwam om naar onze school te kijken. De hele school werd stilgelegd en 3 grote amerikanen kwamen alle klassen binnen. Het vervelende was dat ze precies in de kleine pauze kwamen en dus de pauze van al onze leerlingen afnamen. Naast sponsors als deze heeft de school ook heel veel individuele sponsors uit de USA..Voor die sponors zijn alle leerlingen van 8th en 7th grade bezig armbandjes, sjaals(is dat correct?) en mutsen te maken om die dan te verkopen. Net zoals het geld wat ze ophaalden tijdens het Fiesta Tipica gaat het geld wat ze hiermee ophalen ook naar hun SAG toernooi(het schooltoernooi waarin ze tegen de andere scholen strijden in alle sporten en vakken die er zijn. Als we uiteindelijk kunnen gaan word mijn volleybalteam waarschijnlijk gecrushed omdat de meiden uit Tegucigalpa Honduras vertegenwoordigen in de jeugdcompetitie volleybal Midden-Amerika!! Moet je voorstellen mijn kleine meisjes uit groep 8 tegen die bomen van een meiden uit 14th Grade(practisch gezien de 6e middelbare school).

Maargoed, maandag(9 november) was een rare dag op school. We (Jake, Laura en ik) kwamen zoals gewoonlijk weer rond een uurtje of zeven aan op school. Ik opende mijn klaslokaal en de leerlingen stroomden langzaam binnen. ‘Good morning Miss!’, ‘How are you?’, ‘You look beautiful today Miss!’, etc. Iedereen was er behalve Mr. Perdomo. Ik begon zoals elke maandag met het zingen van het volkslied, ‘the pledges’ en het schoollied. Daarna zongen we‘Dank u voor deze nieuwe morgen’, wat ik ze aan het leren ben en daarna vertelde ik ze over Sint Maarten wat natuurlijk afgelopen woensdag(11 november) was. Ze vinden het geweldig om nieuwe liedjes te leren dus beloofde ik ze een Sint Maarten lied te leren en Sint Maarten te vieren op woensdag. Maargoed om even terug te komen op het gedoe op school. Mr. Perdomo was er niet wat dus resulteerde in het feit dat er geen internet was, omdat hij het modempje altijd mee naar huis neemt. Niemand kon dus iets doen op de computer en ik kon mijn mega verhaal van de vorige keer niet versturen. Op zich was er niets aan de hand want iedereen kon best een dagje wachten, wat wel vervelend was, was de reden van Mr. Perdomo’s afwezigheid. Vroeg in de morgen was er niet zo ver van La Union vandaan een auto gestolen, maar niet zomaar gestolen. De bestuurder van de auto( broer van de kantinejuffrouw) was aangehouden door een groep gewapende mannen en gedwongen uit de auto te stappen en die aan hen te geven. Toen de man zich verzette sloegen de mannen hem in elkaar en lieten hem daar hulpeloos alleen achter in ‘the middle of nowhere’. Gelukkig wist de man Mr. Perdomo, een van de weinigen met een auto, te bereiken zodat die hem op kon halen. Tijdens lunch werden er dus allemaal verhoren gehouden in het kantoor van Mr. Perdomo wat even als politiebureau fungeerde. Die middag was het tijd voor mijn touwtje springen. Ik doe nu om de dag oefeningen met touwtje springen om m’n volleybal spieren een beetje bij te houden. Ik heb het nu al opgewerkt naar 7 min. springen-6 min. step-ups(op de hoge traptreden!)-5 min. springen. Het is echt een killing oefening maar ik heb het er wel voor over.

Dinsdag(10 november) zagen we ‘s middags ineens de auto van Albin de berg richting de kliniek opscheuren. Wij dachten natuurlijk meteen aan Osiris die zwanger is. We smsten ze dus en kregen een aan de ene kant geruststellend maar aan de andere kant verontrustend smsje terug. Met Osiris was er niks aan de hand, wel waren 2 vrienden van Albin midden op straat in een ‘gunfight’ (voor Jake’s huis!!!) terecht gekomen en 1 van hen had een schotwond in zijn borst! Nogal heftig verhaal dus. Verder was er die dag niet veel bijzonders. Ik kocht 45 mandarijnen, 50 lolly’s en wat chocolademunten in de minisuper voor Sin Maarten de volgende dag. Volleybal was erg saai want de meiden hadden totaal geen pit waardoor ik zelf na de training ook totaal geen energie meer had.

Woensdag (Sint Maarten!!) was een drukke en gezellige dag. Ik besloot die ochtend m’n moeder te bellen omdat ze m’n nummer was kwijtgeraakt(tipisch:P) en omdat ik gewoon eve wou weten hoe het daar was. Uiteindelijk waren we alweer veel te lang aan de lijn en moest ik ophangen. Later die middag in Lunch zou ik nog een keer bellen en met papa praten. Ook heel leuk om die even te horen! In mijn enige les met 7th grade liet ik de kids naar buiten gaan en op de deur kloppen. Ze zongen uit volleborst 11 November is de dag... zo gaaf!!! Ik heb het opgenomen op video dus ik hoop dat snel te kunnen uploaden. 5th grade (mijn klasje) was super druk en enthousiast natuurlijk omdat ze helemaal opgefokt waren over Sint Maarten. De lessen waren dus heel onrustig maar dat gaf niet omdat ik aan het eind van de dag Sint Maarten met hen vierde. Ik liet ze, net zoals bij 7th grade, naar buiten gaan en op deur kloppen. En ja hoor net zoals bij 7th grade en misschien nog wel harder werd er uit volle borst 11 november is de dag... gezongen. Ik kreeg er echt een trots en moederlijk gevoel van toen ik ze zo hun best zag doen die vreemde woorden goed uit te spreken. Iedereen kreeg een zakje met een mandarijntje, een lolly en een chocolademunt. Na school gaf ik alle leraren ook een zakje en moest ik uitleggen wie Sint Maarten was. Ik als niet-christen stond dus weer met m’n bek vol tanden maar ik wist me er toch redelijk uit te lullen.

Die donderdag was ineens erg koud en iedereen liep er rillend bij. Het regende de hele dag en het waaide verschrikkelijk, zonder verwarming en zonder jas omdat we onvoorbereid waren kun je je mischien wel voorstellen hoe “freezing cold” we het hadden. Iedereen merkte ook op dat ik blauwe lippen en blauwe nagels krijg als ik het koud heb. Very nice!!... Not!!!.. Binnen no time stond de halve school mijn nagels en lippen te bestuderen! Die middag was er natuurlijk weer ‘teachersmeeting’ Dit keer in een klaslokaal omdat het zoooooo koud was. We krijgen elke teachersmeeting een snack van degene die die dag ervoor de grote 1 uur durende Devotional heeft gedaan. Dit keer was dat 2nd grade Mr. Valdez. We kregen een heerlijke warme banaan met bonenprakje en versgeperste jus. Geloof me het is lekker;). We bespraken de kerstmusical en de dansen van alle Grades. Mijn dans is de openingsdans en is super moeilijk! Onze school krijgt elk jaar een kerstprogramma opgestuurt van de rijkste school in Tegucigalpa. Daarin wordn professionale drama leraren en dansers ingehuurt om de kerstmusical in te studeren. Wij moeten hier door naar de opnames van vorig jaar in Teguc te kijken uitvogelen wat de kinderen moeten doen! Ook moeten we zelf de costuums in elkaar zien te flansen. Je begrijpt het gaat nog wel ff een kluif worden om die dans in elkaar te zetten met mijn grade. Die middag had ik Mirian en Gracia(2 meiden van m’n klas) belooft dat we samen met hen, hun Jelly op zouden eten. We haalden die middag de Jelly uit de koelkast maar die was nogsteeds niet goed. We besloten de Jelly maar weg te gooien omdat het na een week mischien niet meer goed zou zijn. Miriran en Gracia waren nog niet weg of 4 andere leerlingen van mijn klas(Mario, Ana, Silvia en Sahera) stonden voor de deur. Hadden ze een fluoriserend roze poster met daarop ‘We Love You Mrs. Thalia’ voor me gemaakt!! Ook hadden ze een paar(best mooie!) oorbellen en een armbandje in een gouden tasje gestopt! Zoo lief! Ik had er bijna tranen van in m’n ogen. Zo zie je maar weer hoe dankbaar de kinderen zijn hier. Het is zo anders dan in Nederland.

Vrijdag kwamen we voorbereid met dikke jas en 3 lagen aan op school. Het was een super drukke dag vandaag. Naast de gewone drukte die rapporten, planners, toetsen nakijken en een super drukke klas geven, was ik ook super druk met mijn lokaal op orde brengen en alle gemiddelden uitrekenen voor het eerste perioderapport. Alle leraren zouden die zaterdag individuele rapportvergaderingen met de ouders houden. Na school was ik nogsteeds niet klaar. Ik besloot maar wat eerder op school te komen de volgende dag om het verder af te maken omdat ik snel naar mijn meiden bij de volleybal moest.

Nu moet ik eerst even uitweiden over iets heel anders. Ik heb Laura een paar maanden geleden uitgelegd wat Sinterklaas is en hoe je het viert. Ze was heel enthousiast en vond dat we het gewoon moesten vieren met schoenzetten en al. We zijn dus afgelopen zaterdag net zoals een hoop nederlanders begonnen met schoenzetten! We hebben nu zelfs een openhaard gemaakt! Echt super goedkoop en fout maar zo leuk.

Maargoed, Laura en ik renden dus zowat naar de ‘minisuper’ om cadeaus te halen. Ik kocht een 8-pack minisnickers, doritos chips en tip-ex en wist natuurlijk niet wat zij kocht voor mij.... Daarna renden we verder naar Jake’s huis waar ik snel het net en de ballen ophaalde. Laura ging toen naar huis om zich om te kleden en ik was ongeveer 20 minuten te laat voor mijn training. Toen ik aankwam was de helft alweer weg en ik begreep van de 3 meiden die er nog waren dat de helft niet eens wist dat er training was. Ik besloot dus een wedstrijdje te doen en zelf mee te doen terwijl ik nogsteeds m’n werkkleding droeg. Ondertussen was Laura weer teruggekomen van ons huis. We keerden dus echt kapot moe van de dag terug naar huis. Nou ja niet helemaal. We liepen met Jake naar zijn huis waar we besloten zelf baliades te maken--> Gringa style...Net toen we de deur uit wilden lopen kwam Mr. Osuna(een oud leraar) aan met zijn ADHD-kindje, de 1-jarige Giovanni. Jake had ons al veel verteld over Mr. Osuna die Jake’s maatje was vorig jaar hier in La Union. De man leek zelf ook een lichte vorm van ADHD te hebben en toen hij alle meubels (die Jake van hem geleend had, inclusief televisie:() begon te verschuiven was de drukte in het huis compleet. Laura en ik besloten ons (eindelijk) om te kleden en de ingredienten voor baliades te kopen. Terwijl 'de mannen' bezig waren met de verhuizing maakten wij 'de vrouwen' het eten klaar. Serieus iedereen hier inclusief Jake die erg conservatiief is, vind het de normaalste zaak om als het eten klaar is, het eten zowat uit de pan te vissen als het klaar is. Een bedankje hoo maar, even wachten tot iedereen wat heeft, hooo maar. Snel naar binnen schrokken en dan zeuren dat er net genoeg is. Amerikanen(noord en zuid), soms kan ik ze gewoon niet uitstaan! Maargoed Laura en ik waren erg tevreden met onze baliades en na nog even wat gekletst te hebben op de bank gingen we voldaan terug naar huis.

Die ochtend was de ouder/leraar-vergadering. Mijn groep begon om 8:40 en zou tot half 11 duren. In het begin zat Mrs. Turcios bij me om me te helpen met mijn spaans. Maar na de eerste paar ouders zei ze dat ik het makkelijk alleen afkon. Ze liet me dus alleen om nog wat van haar eigen ouders af te handelen. Was best wel trots dat ze zoveel vertrouwen in me had. Na de vergadering reden we met Mr. Perdomo naar de kerk waar hij ons afzette. We liepen verder omhoog richting ons huis toen we besloten een bezoekje te brengen aan de zaterdag markt. We kochten 1 pan en 2 pastellitos(heerlijk!) als ontbijt en liepen verder omhoog. Die middag vulden we op met knutselen. Laura werkte aan onze eigen openhaard!! En ik werkte aan mijn Thanksgiving-decoraties wat bestond uit 25 grote papieren bladeren, een zin geknipt uit karton(GIVE THANKS TO THE LORD) en zo'n 25 kleinere bladeren. Daarna nog even snel naar de kerk en daarna snel naar huis om Sinterklaas te vieren!! We zetten onze schoenen en zongen'Sinterklaas kapoentje, gooi wat in me shoentje,...etc.' en besloten toen mijn sieraden op te halen bij Jake die ik daar had laten liggen. Niet veel bijzonders dus..

Zondag. Jaja, Sinterklaas was langsgekomen!!! Helemaal vanuit Spanje! Ik kreeg een chocopanda(chocolademelk voor 1 persoon) zakje, 2 hartvormige puntenslijpers en wel vier mini-snickers. Ook had Sinterklaas een super mooi gedicht voor me geschreven. Verder niet veel bijzonders die middag. Het gewoonlijke bezoekje aan de kerk, motorrijden en nog wat meer gebruik maken van het internet.

Die maandag weer lekker naar school. Na een lekker relax weekende ging ik vol energie school tegemoed. Nou ja misschien iets te vol energie want we waren door de wekker heen geslapen en hadden snel onze cornflakes con leche naar binnen gewerkt. Eenmaal op school had ik een heerlijk dagje waarin ik m'n nieuwe Thanksgiving decoraties op de muur hing en de dag afsloot met een langbeloofd potje voetbal met m'n klas. Na school maakte ik een weekschema waarin ik opschreef wat ik per dag eet en hoeveel ik per dag beweeg. Ik probeer elke maand weer wat af te vallen. Deze middag deed ik 600 sprongen met het touw en 300 step-ups en ik sloot het allemaal af met nog wat Power Puff Girls oefeningen(180 buikspieroefningen,90 rugspieroefeningen,30 push-ups en 180 leg-ups) die we sowieso elke ochtend doen. Daarna lekker douchen in onze ijskoude douche en daarna biljarten met onze nieuwe biljarttafel die nu midden in de woonkamer staat. Anything's possible in Honduras--> Love It..


Dinsdag was een hele koude en regenachtige dag. Na een lekker warm ontbijtje gegeten te hebben(pap, mijn favoriet) liepen we door de miezer naar school. Op school werkte het internet niet vanwege het slechte weer(ja, als het slecht weer is, is de verbinding te slecht en is er geen internet, dus elke keer als jullie een tijdje niets van me horen weten jullie waardoor het komt). Daarnaast was het kopieerapparaat kapot, daardoor kon ik mijn toetsen niet kopieren waardoor ik de Language test voor 5th grade niet door kon laten gaan. Onder groot genot van mijn leerlingen besloot ik dus de test af te zeggen en de kerstdans te oefenen. 's Middags was er natuurlijk geen volleybal vanwege het noodweer. Ik kroop dus lekker mijn bedje in en studeerde wat spaans. Ook maakte ik mijn armbandje af(ja hetzelfde idee als de 7th en 8th graders aan het doen zijn).

Woensdag (18 november) begon natuurlijk met de extra lange devotional. Dit keer was het Miss Melendez(3rd grade) die devotional gaf. Vandaag gaf ik de Language test van gister en na een koude lunch(ja het eten verandert mee met het weer qua temperatuur) bracht ik de rest van de middag door in in een koud betonnen lokaal met bibberende kinderen. Na school had ik een gesprek met de moeder van Sahera aangevraagd. Sahera is een meisje uit mijn klas die heel erg neigt naar ADHD. Het hele gesprek had helemaal niet vervelend hoeven zijn als Sahera's moeder niet half gestoord was geweest. Vanaf het moment dat ze zat praatte ze aan een stuk door. Ze vertelde dat ze al wist wat er aan de hand was en dat ze precies wist wat ze moet doen en dat ze zelf wel wist hoe ze haar dochter moest helpen. Ook vertelde ze dat ze Sahera al straften omdat ze haar huiswerk niet doet en slechte cijfers haalt. Straffen houd dus in dat Sahera's ouders het arme kind slaan als ze slechte cijfers haalt en Sahera een speelverbod heeft tot haar cijfers goed zijn. Ik had gedacht dat ze misschien zou willen weten hoe Sahera in de klas is maar daar wilde ze niets van weten, ze had het al helemaal uitgevogelt. Dus ondanks de aanwezigheid van Mr. Perdomo(directeur) en Mrs. Soto(6th Grade)kwam ik er gewoon niet tussen en kon ik haar niets vertellen over mijn zorgen. Het hele gesprek leverde dus niets op dan frustratie van mijn kant. Na het gesprek vertelde Mrs. Soto dat alle leraren dit al hadden meegemaakt met de moeder van Sahera en dat ze bekend stond als 'niet helemaal honderd' onder de mensen in La Union. Toen we eenmaal thuis aankwamen deed ik mijn oefeningen en hielp ik Laura met het uitvogelen van haar dans voor de meiden van 8th grade. Na een halfuurtje kwam Jake binnenlopen die ons vertelde over 'international observers' en ons vroeg of we ons ook wilden inschrijven. Inernational observers zijn westerse buitenlanders die tijdens de verkiezingen observeren of alles volgens de regels gaat en later bevestigen in een officieel rapport dat dit ook echt zo is. Ons leek dat natuurlijk wel interessant en we besloten na het eten naar Jake te gaan om ons in te schrijven. Samen met Jake maakten we nog even mooi gebruik van de pooltafel en daarna gingen we na het eten naar Jake.

Die donderdag was een gewone dag op school. deze vrijdag zou Jake zijn Thanksgivingdiner geven voor het schoolpersoneel. Wij hadden beloofd het brood te maken wat nog niet zo makkelijk was. We hadden de dagen ervoor alle ingredienten verzamelt zodat we vandaag meteen na school aan de slag konden. We maakten beslag voor ongeveer 3 (natuurlijk) witte broden. We hadden super veel lol in het maken van de broden en na het beslag gemaakt te hebben spraken we af met onze motorvrienden Edin en Edwin. We zetten het beslag op een 'warm' plekje, bij onze 'open haard':P. De jongens zouden voor ons koken. Iets wat in La union nooit gebeurd omdat de vrouwen altijd koken. We kwamen dus rond half 7 aan bij hun huis en kwamen erachter dat ze allebij al het eten van hun 'mama' hadden gegeten. Wij kregen een fruitschotel voor onze neus en Edin maakte voor ons bananenmilkshakes. Dat is iets dat hij wel kon maken, echt heerlijk. Later kocht Edin nog wat tacos voor ons en ons eten was compleet. Na het eten kneedden we het driedubbel zo grote deegbeslag tot 4 grote ballen waarna we het in een paar bakplaten legden. Daarna zetten we snel onze schoenen en zongen we 'Sinterklaas kapoentje' voor de open haard.

Vrijdag begon veel te vroeg. Ik had veel te kort geslapen omdat ik er vroeg uitmoest om het brood in de oven te doen. We pakten onze cadeautjes uit en lazen onze gedichten. Ik kreeg een schriftje en een blauwe pen en een super mooi gedicht. We gingen snel naar school en toen we terug kwamen keken we natuurlijk meteen naar het brood. Er zou die middag geen volleybal zijn omdat we te druk waren met de voorbereidingen van het Thanksgivingdiner. Het brood was heel gistig maar redelijk goed gelukt voor de eerste keer. Na de hele middag bezig te zijn geweest met de voorbereidingen hadden we een heerlijk Thanksgivingdiner. Ik voelde me alleen niet zo lekker en die nacht werd ik echt helemaal niet lekker. Ik kon niet slapen en de volgende dag besloot ik in bed te blijven. We zouden eigenlijk naar Santa Barbara gaan met Edin en Edwin maar omdat Laura en ik ons allebei zo beroerd voelden moesten we onze trip afzeggen. Laura gaf over en klaarde daar heel erg van op. Mij lukte dat helaas niet en ik voelde me de hele zaterdag en die zondag superziek. Zaterdagnacht had ik zelfs een temperatuurverhoging. Het hele weekend bleef ik dus een beetje in bed liggen terwijl ik ondertussen mails probeerde te beantwoorden maar wat heel lastig is als je misselijk bent. Ik belde mam nog op uiit verveling en die zei me als echte moeder lekker thuis te blijven en uit te zieken. Het kwam erop neer dat ik meer dan 24 uur sliep en me maandag nogsteeds niet lekker voelde. Ik besloot dus mede op advies van m'n moeder die ochtend thuis te blijven. Ik voelde me al snel een stuk beter en tegen de middag ging ik weer naar school. Daar gaf ik mijn middagblok les aan mijn klas en daarna kroop ik weer lekker m'n bed in. Toch nog niet helemaal beter.

Dinsdag(24 november) plande ik het meeste van de komende week omdat we deze week maar 3 dagen zouden hebben en dus morgen de laatste dag zou zijn. Omdat de school meerdere Amerikaanse vrijwilligers heeft, heeft de school een speciaal Thanksgiving uitstapje voor de buitenlandse vrijwilligers georganiseerd. Het houdt een 5-daags weekend in Tegucigalpa in waarin je een tipisch thanksgivingdiner met alle bazen van de scholen en de bazen van Vida Abundante hebt en waarin je een culturele rondleiding door de stad krijgt. Omdat de verkiezingen in hetzelfde weekend waren besloten veel van de Amerikaanse meiden uit Gracias niet te gaan. Omdat het gevaarlijk zou kunnen zijn. Ze zouden er nog wel achter komen wat ze zouden missen..

Woensdag begon met de bekende devotional dit keer van 4th grade waarin Mrs. Turcios vertelde over Thanksgiving. Aan het einde moest ze heel erg huilen. Iets waar ik aan het begin van het jaar erg van schrok maar waar ik nu zo langzamerhand aan gewend aan het raken ben. In elke devotional of kerkdienst is er wel iemand die huilt. Maargoed, Toen Mrs. Turcios klaar was vertelde ze me dat ik de volgende devotional moest doen. Je begrijpt dat ik er nogal verbouwereerd bij stond. Ik, een christelijke boodschap door een bijbelverhaal te vertellen aan de hele school bijbrengen?? Gelukkig kon niemand mijn gedachten horen en deed ik alsof het de gewoonste zaak van de wereld was terwijl diep in mij grote paniek was uitgebroken. Die middag maakten ik de rapporten klaar en na school maakte ik het meeste schoolwerk af. Ook pakten we onze tas in omdat we de volgende ochtend heel vroeg naar Santa Barbara zouden reizen om de bus naar Tegucigalpa te kunnen pakken.

En dus vertrokken we om 5 uur 's ochtends, na Jake wakker gebeld te hebben om te vragen waar hij bleef, richting Santa Barbara. Samen met Albin, een onbekende man en Anthony, het zoontje van Mr. Bustillos(spaans leraar) reden we door het schemerdonker over modderige paadjes door de jungle. Anthony woont al sinds Mr. Bustillos een accuute verlamming van zijn hele lichaam had, bij ons in huis. Hij zou vandaag met ons mee naar Tegucigalpa reizen om zijn vader eindelijk op te halen. Na anderhalf uur door de mist en de jungle gereden te hebben, kwamen we aan in SB. Daar zeiden we gedag tegen Albin en pakten we samen met Anthony de bus richting Tegucigalpa. Na wat wel een eeuwigheid leek kwamen we aan in de hoofdstad van Honduras. De stad zag er echt heel raar uit. Heel arm en echt allemaal betonnen hutjes op elkaar gebouwd. Er waren totaal geen verkeersregels en alle wgen liepen door elkaar. We namen afscheid van Anthony en belden Vicente op om te vragen of hij ons op kwam halen. Vicente zou voor ons zorgen zolang we in Tegucigalpa waren. Na een half uur kwam hij eindelijk eens opdagen, netjes op tijd volgens hondurese regels. We reden met een gehuurd minibusje door de stad richting het ouderlijk huis van een van de hondurese leraren uit Gracias. Daar zouden we de andere Amerikaanse leraressen ophalen waarna we naar het hotel zouden gaan. Eenmaal aangekomen biji het huis kwamen we erachter dat ze al weg waren en besloten we snel door te rijden. Maar eerst even lunchen. Het was ondertussen al een uurtje of 1 dus we hadden nogal erge honger. Je moet je nu even indenken dat ik al vanaf 5 uur wakker was en niet meer dan een mandarijn en een geroosterd broodje met nutella op had. Entonces... I was starving!! Vicente nam ons mee naar een super groot amerikaans shoppingcentre met tientallen voedselketens. Van KFC tot Burger King tot Dunkin Doughnuts tot jaja Subway!!! Ik eisde zowat om naar subway te gaan en we hadden voor het eerst sinds 3 maanden weer een heerlijke bruine boterham met gewone kaas salami en alles erop en eraan. Na 8 uur zonder voedsel en 3 maanden zonder bruin brood kan je begrijpen hoe erg ik van dit broodje genoot. Ondertussen waren de anderen ook naar de shoppingcentre gekomen. De meiden die wel waren gekomen heten Rachel en Laura-Beth, het hondurese meisje(de hondurese lerares met het ouderlijk huis in Tegucigalpa) heet Ana. Ook was Ramon, de PE teacher uit Gracias( en soort van boyfriend van Laura-Beth) meegekomen. Met z'n 8-en genoten we dus van ons Subway maaltje en daarna gingen LB, Rach, Jake, Laura en ik verder naar ons hotel. Het Hotel was echt super luxe en er ging echt een contracultuurshock door me heen toen ik alle Amerikaanse zenders op de TV kon kijken. We waren allemaal super moe dus besloten we lekker een middagdutje te doen voordat we ons klaar zouden maken voor het chique Thanksgivingdiner met Pastor Evelio en alle hoofden van de scholen. Na ons helemaal klaar gemaakt te hebben werden we om half 7 opgehaald door Vicente met het witte minibusje. Het Thanksgivingdiner zelf was super mooi en vond plaats in het 'zomerhuisje' van de directrice van de Vida Abundante school in Tegucigalpa. We kregen een soep vooraf en zoete rose. Daarna als hoofdgerecht kalkoen, jus, zoete aardappelen met kaneel en appel, boontjes met amandelschijfjes en de door Laura en mij gevreesde vulling. Na het Thanksgivingdiner bracht het minibusje ons thuis en kleedden we ons snel om. Een half uurtje later kwam Vicente met zijn eigen auto aangescheurd om ons mee te nemen naar het huis van zijn vriend Freddy, ja dezelfde Freddy als in Tela. We speelden WII GUITAR HERO en dronken een drankje tot een uurtje of 1 toen iedereen ongeveer instorte van vermoeidheid.

Vrijdag begon de dag lekker laat met een heerlijk ontbijtje. We kregen vers fruit, toast, jam en koffie en het normale hondurese ontbijt, plantaanschijfjes, bonen en ei. We werden rond half 11 opgehaald door het bekende witte busje en reden richting de Vida Abundante kliniek. Daar kregen we een rondleiding en mochten we een kijkje nemen in de steriele ruimte. Deze kliniek stond bekent om zijn oogartsen en zend artsen uit naar de armere delen in Honduras om daar gratis oogbehandlingen te geven of mensen gratis een bril te geven. Daarna reden we naar de Vida Abundante school waar Laura en ik ons maandsalaris ontvangen omdat we nogsteeds geen bankaccount hebben in La Union en sinds we er toch waren was het een stuk sneller het zo te doen. Daarna reden we naar een klein plaatsje net buiten Teguc genaamd Ojojona. Ojojona(lees Ogogona) is een typisch Hondurees dorpje met een grote witte kerk en mooiie kleine huisjes. Overal zijn kleine winkeltjes en kan je souvenirs kopen. Ik kocht een leren armbandje en een sleutelhanger met een super grappig 'hondurasmannetje' eraan. Als je het mannetje op z'n kop drukje schoot z'n piemeltje omhoog echt hillarisch gewoon. Rachel en LB kochten uiteraard meteen voor iedereen 1. Na Ojojona was het shoppingtime. We kwamen aan in een super groot winkelcentrum en ik had alweer een contracultuurshock. Alles was er gewoon! Alle grote merken zoals Tommy, Gucci, Diesel, etc. en ook United colors of Benneton, Zara, etc., ik stond gewoon m'n ogen uit te kijken en wist niet waar ik moest beginnen. Ik kocht een aantal dingen en na 3 uur winkelen keerde ik welvoldaan en moe terug naar ons hotel. We rustten daar even uit tot een uurtje of 7 en maakten ons toen alweer klaar voor ons volgende avontuur in Teguc. Om 8 uur haalde het nu al beroemde witte minibusje ons op en bracht ons naar de midgetgolfbaan. Daar aten we taco's en speelden we een potje midgetgolf in de koude wind. Toen bracht het witte busje ons weer terug naar het hotel, maar de avond zou nog veel langer duren... Nadat het witte busje ons had afgezet kwam Vicente ons alweer ophalen met zijn auto. We reden naar de openingsavond van een nieuwe bar genaamd ' the Bull' waar ze gratis drankjes weggaven en waar je gratis op een 'bull' kon rijden. Nou daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. Ik had een super leuke avond en rond 2 uur moesten we vertrekken omdat alle clubs en bars rond 2 uur moeten sluiiten. Niet dat ze dat doen maar als je gepakt wordt krijg je een flinke boete en we waren daar als 'de leraren van Vida Abundante' en dat zou niet echt goede publiciteit voor de school opleveren. We keerden dus terug naar ons hotel waar Jake (die de hele avond heel sullig voor zich uit had zitten staren en maar 1 biertje had gedronken(niet dat dat een probleem is maar hij was nou niet echt gezellig zonder) omdat hij zooooo conservatief is) meteen naar bed ging. Wij, de meiden waren nog lang niet klaar voor bed en besloten met Vicente naar zijn appartement te gaan. Daar bleven we uiteindelijk met z'n vieren in zijn bed slapen terwijl hij op een opblaasmatje op de grond lag..poor thing..

Zaterdagochtend werden we gewekt door Vicente na ongeveer 3 uur geslapen te hebben. We reden snel naar ons hotel om op tijd voor ons ontbijt te zijn (wat tot 10 uur zou duren). Eenmaal in het hotel zaten we net te ontbijten toen een nietsvermoedende uitgeslapen Jake de ontbijtzaal in kwam lopen. Hij weet nog steeds niet dat we die nacht geen gebruik hadden gemaakt van onze hotelkamers... Een uurtje later nadat Vicente ons had afgezet kwamen hij en het witte busje ons alweer ophalen. Iedereen behalve Rachel(die was zou wijs om even bij te slapen) gingen voor de tweede keer shoppen in de 'megamall'. Dit keer waren we voorbereid we hadden een shoplijst en waren iets minder “cultureshocked” dan de dag ervoor, wat ook erg hielp. Ik was op zoek naar korte broeken voor de kerstvakantie maar die waren natuurlijk nergens te vinden omdat alles wintercollectie was. Ik gaf het al snel op en kocht alleen een paar slippers en een paar hele mooie zwarte peeptoepumps voor maar 20 euries maar goede kwaliteit, voor de kerst en om in naar de kerk te gaan. Daarna pikten we Rachel op en gingen we uit eten voor pizza. We bestelden 2 'huge' pizza's en na 2 stukken zat ik echt helemaal vol. Daarna keerden we weer terug naar het hotel waar iedereen een middagdutje deed en ik Amerikaanse TV keek. Toen rond een uurtje of 8 werden we opgehaald door het witte busje die ons afzette bij een bowlingbaan. Ik was als tweede en de eerste bal die ik gooide gleed ik uit op de baan en lande ik 3 meter verder keihard op m'n kont.(Nee ik had niet gedronken, ik ben gewoon erg slecht in bowlen) NICE!!.... Iedereen lachen natuurlijk en ik uiteindelijk ook wel nadat de pijn was gezakt. Na het bowlen hadden we toch wel weer redelijke honger en besloten we 'crepes' te eten. Nou ja crepes, ik vond dat het meer een soort pizza's waren hoe ze ze hier aten. Het was een Amerikaanse tent dus het is de Amerikaanse manier. Ze maken dus een gewone crepe, stoppen het in een puntzak en gooien daar dan vanalles in. Laura had bijvoorbeeld een BLT-crepe(bacon, lettuce, tomato) en ik had een aarbei, nutella, banaan, slagroom-crepe. Daarna reden we naar een plein dat helemaal verlicht was met kerstversieringen. We namen wat foto's, wat ik zelf een beetje raar vond maar wat iedereen verder heel normaal vond, en reden toen verder naar Vicente's appartement. Daar speelden we poker onder het genot van een drankje. Tegen 2-en waren we allemaal redelijk moe en besloten we terug te keren naar ons hotel.

Zondagochtend, de dag van de verkiezingen in Honduras, was een stuk rustiger dan ik me had voorgesteld. Jake, Laura en ik hadden ons ingeschreven voor 'International Observers' maar hadden daar niets meer van gehoord. We besloten dus met z'n allen naar het ouderlijk huis van Ana te gaan. Tegen twaalven kwamen Ana en haar vader ons ophalen bij ons hotel. Toen we aankwamen in het huis was een BBQ al in volle gang. We Bbq-den de hele middag tot een uurtje of vier en aten veel te veel. Ondertussen keken we Legally blond 2 en hadden we Manicures&Pedicures, een first-time-experience voor mij. Ik koos voor een 'french-Mani&Pedi' en besloot daarna maar eens mijn 'Devotional' voor die aankomende woensdag voor te bereiden. Rachel moest niet geheel ontoevallig gezien zij ook 5th grade lerares is, ook devotional doen en we besloten dus samen een verhaal op te zoeken. We kozen het verhaal van Joseph de zoon van Jacob die weer de zoon is van Isaac die weer de zoon is van Abraham die de man is die God heeft uitgekozen als een voorspoedige man wiens nazaten altijd goede en wonderbaarlijke dingen zouden doen. Na dat verhaal doorgelezen te hebben in de bijbel besloten we weer naar huis te gaan om vroeg naar bed te gaan. Zie je het voor je, ik de bijbel lezend op zondag in m'n zondagse kleren op de bank! Ooo, nog iets heel grappigs wat er die middag gebeurde.. In de 'bull'-bar had ik een tijdje met de manager Brian gepraat, die wilde met me uit eten dus vroeg ik of ik al mijn vrienden mee kon nemen. Die zondag had die Brian me dus gebeld of de afspraak nogsteeds stond en hoe laat en met hoeveel we zouden komen. Ik zei dat ik graag met 4 mannelijke vienden en 3 vrouwlijke vrienden wilde komen. Een aanbod dat hij nooit zou accepteren. Hij bedankte vriendelijk en hoopte ons vaker in de 'bull'-bar te zien. Later werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik was net bezig met een Manicure dus pakte Laura de telefoon op. Die dacht met Vicente te spreken. Vicente zou ons moeten ophalen bij Ana met het witte busje dus vroeg Laura wanneer hij ons zou ophalen. 'Vicente' antwoorde;” ik ben nu in de bullbar, willen jullie ook komen?”. Laura antwoorde een beetje geirriteerd en zei hem dat we graag naar ons hotel wilden omdat we de volgende ochtend om half 6 moesten opstaan om de bus te halen. 'Vicente' snapte er niks van en vroeg waar we waren. L zei:” in Ana's huis natuurlijk!” 'V':” waar is Ana's huis?” L:” Hoe bedoel je? Daar heb je mij net afgezet!?” (Laura en Vicente waren eerder die middag nog even wezen shoppen voor neonstokken voor de kerstmusical) L werd bozer en bozer en wij steeds verontwaardigder. Dit hele gesprek tussen “V” en L ging zo'n 10 minuten door tot Laura ophing omdat ze er genoeg van had. “Vicente” belde ons nog zo'n twee keer terug waarin ze hetzelfde gesprek hadden en waarin Laura hem meerdere malen vroeg hoe dronken hij wel niet was en dat dit het raarste en gestoordste(ik probeer het woord ridiculous te omschrijven) gesprek ooit was. Tot onze grote verbazing kwam Vicente toen ineens de kamer in lopen en wij vroegen natuurlijk meteen waarom hij in vredesnaam in de bullbar was geweest en zo raar deed aan de telefoon?! Hij keek ons een beetje schaapachtig aan en op dat moment ging mijn telefoon af. Laura pakt de telefoon en vraagt Vicente nog schaapachtig; ' waarom bel je ons als je hier bij ons bent?', ze neemt op en op legt de telefoon meteen weer neer. Iedereen keek verontwaardigd naar hoe L knalrood werd en begon te schaterlachen. Na 5 minuten krijgen we met moeite te horen dat ze er net achter was gekomen dat ze de hele tijd al tegen Brian van de bull-bar heeft zitten praten in de veronderstelling dat het Vicente was. Ze was super onbeschoft en gemeen tegen hem geweest en had hem meerdere malen uitgescholden en hem belachelijk gemaakt. Iedereen barste keihard in lachen uit en Laura werd voorzover mogelijk nog roder.

De verkiezingen in Honduras verliepen zondag prima. Pepe Loo (Nationale partij) won en er waren geen doden gevallen of bomaanslagen gepleegd. Er waren heel veel mensen komen stemmen maar meer dan 60% van de stemmen was ongeldig verklaard omdat mensen geen handtekening hadden gezet meerdere partijen hadden aangekruisd of geen naam hadden ingevuld. Overal vierden mensen feest en Tegucigalpa was voorzover ik het meemaakte niet gevaarlijker dan anders. Niks om je zorgen over te maken dus.

Maandag lieten we Tegucigalpa alweer achter ons en kwamen we na een weer ongelofelijk lange reis aan in Santa Barbara. Daar hadden we heerlijke Baliades en een Liquado en kochten we nog wat hebbedingetjes waaronder een puccalunchbag en een Harley Davidson-gorra (gorra=pet). Jake kocht een hangmat dus daar maken wij nu natuurlijk ook lekker gebruik van. Toen pakten we de bus naar La Union. Rond 3 uur kwamen we aan in La Union waar iedereen ook feest aan het vieren was en alle auto's zich verzamelt hadden voor de computerwinkel net zoals met de voetbalwedstrijd. Thuis komen in La Union was dit keer heel raar. Na een soort contracultuurshock gehad te hebben in Tegucigalpa was het bijna een dubbele contracultuurshock weer terug te komen in een arm dorpje als La Union waar niets te doen is en geen lekker eten is en geen grote winkelcentra en bowlingbanen zijn. Toch was het heerlijk om weer thuis te komen.

Nou gebeurde er die avond iets wat ik toch wel even kwijt wil. We horen hier, en zeker voor de verkiezingen, wel vaker rotjes afgaan en soms wat geweerschoten maar nooit echt hard. Deze avond hoorden we 2 hele harde knallen achter elkaar. We dachten dat het 'gewone' rotjes waren maar dat bleek toch wel even iets anders te zijn. Toen we die avond naar Jake's huis wilden gaan voor een warme douche waarschuwde Osiris ons niet naar buiten te gaan omdat het gevaarlijk was. “Waarom?”, vroegen wij natuurlijk in koor. “omdat er net een politieman is doodgeschoten twee straten verderop”, was haar antwoord.... Later hoorden we de rest van het verhaal. De politieman was bezig een extreem dronken man op te pakken. Toen kwam een andere dronken man met een wapen in zijn hand die het er niet mee eens was. Hij schoot de politieman door het hoofd waarna die opslag dood was. Daarna schoot de man nog een keer zonder reden. Seconden later viel de dronken man, die net de politieman doodgeschoten had, flauw neer in de bloedplas van de politieman... En dan zeggen ze dat Tegucigalpa gevaarlijk is rond de verkiezingen.

Dinsdag was het alweer tijd voor school en zonken we weer een beetje terug in ons La Union leventje. We hadden weer een gewoon pap ontbijtje en als lunch weer rijst met gekookte plantaan en een stuk vlees wat we 'chewy-meat' noemen. Op school zijn de voorbereidingen voor de kerstmusical natuurlijk in volle gang dus ook mijn klas moest er aan geloven. Ik oefende de dans met ze en ze worden al steeds beter. s' Middags na lange tijd weer volleybaltraining waarin ik de meiden lekker afmatte. Daarna weer snel naar huis omdat ik aan m'n Devotional van de volgende dag wilde werken. Ik matte mezelf die avond ook helemaal af door tot 10 uur het bijbelverhaal in m'n hoofd te stampen en daarnaast ook nog eens diepe vragen te stellen en de achterliggende godsdienstige gedachte te achterhalen. Laura stond erop dat ik m'n schoen zette dus deed ik dat ook nog even tussendoor. Ik sliep die nacht misschien 4 uurtjes en stond veel te vroeg op om m'n verhaal nog een keer door te nemen.

Woensdag was het dan eindelijk zover maar voordat ik naar school ging opende ik eerst mijn cadeautje. Het was een fopcadeau die me eerst door de hele kamer stuurde en me toen vertelde op school te zoeken. Eenmaal op school aangekomen hing er een briefje op mijn klasdeur. Daarnin stond een leuk gedicht geschreven en mijn laatste aanwijzing gaf. Op mijn bureau vond ik toen mijn eigen kikkerpennenbak oftewel 'frogpot'. Toen mocht ik mijn eerste devotional doen voor de hele school. Een devotional werkt als volgt. Een grade heeft de beurt voor devotional, de leraar van die grade kiest een stuk uit de bijbel wat hij/zij dan verder uitlegd. Uit de kinderen van de klas worden 3 uitgekozen. Deze drie kinderen dragen de symbolen van de school. De hondurese vlag, de christelijke vlag en de bijbel. Dan als de dag dan eindelijk gekomen is begint de eerder genoemde leraar met het om stilte vragen van de school. Als iedereen dan rechtop staat en stil is worden de 'symbolen naar voren gebracht. Dan stapt ieder kind dat een symbool in de hand heeft stuk voor stuk naar voren waarna het de pledge die bij het symbool hoort opzegt. Bijvoorbeeld bij het laatste symbool ”de bijbel” zeggen ze:'I pledge allegiance to the bible, Gods holy word. I will make it a lamp onto my feet and a light on to my path, I will hide its words in my heart that I may not sin against God.' (ja ik ken ze allemaal uit mijn hoofd, na ze elke dag gezegd te hebben). Daarna zingen ze hun volkslied en daarna het schoollied(ken ik ook helemaal uit mijn hoofd(in het spaans(A))). Daarna neemt Miss Ponce het over en mengen de symbooldragers en de leraar zich met de anderen. Dan houd Miss Pp een immens lang gebed en daarna komt mijn favorite deel: muziek. Iedereen begint te klappen en uit 2 supergrote boxen komt een soort mix van Dance en Pop waarop dan spaanse gebeden worden gezongen. Laura vind dat het net David Guetta is. Na 20 minuten geklapt en gezongen te hebben is het dan tijd voor 'de leraar' om het bijbelverhaal uit te leggen. Hier kom ik dus weer in beeld. Ik vroeg iedereen om stilte en begon mijn verhaal. Het leek net alsof ik het niet was die het vertelde en voor ik het wist was het voorbij. Iik had helemaal niet op m'n blaadje gekeken en had meer dan 20 minuten over een bijbelverhaal verteld. Ik had alle aandacht van de kinderen gehad en iedereen klapte dan ook toen ik klaar was. Een super gevoel krijg je daar van. De spaanse leraren gaven me ook nog eens complimentjes dus toen voelde ik me helemaal top. Na devotional sloeg de vermoeidheid natuurlijk toe. Iik voelde me de hele dag supermoe en toen ik 's middags onze kamer in liep kleedde ik me meteen om waarna ik lekker m'n bed weer in kroop. Maar omdat ik(als devotional leraar van de week) voor de donderdag 'teachersmeeting' een snack en drinken moest verzorgen maakte ik snel nog even een chocoladecake voor de volgende dag. Die avond zette Laura haar schoen en stopte ik mijn cadeau in haar schoen.

Donderdagochtend stond ik weer fris en fruitig op en nadat Laura een wit valentijnsbeertje met uitpuilende zwarte ogjes in een kopje met I LOVE YOU erop had uitgepakt begon ik aan mijn minst vermoeiende dag van de week. M'n kinderen hebben gym, spaans, reading en Social Studies waardoor ik dus super veel vrije uren heb. Ik plande dus lekker alles voor de volgende week en keek alle toesten na die ik nog had liggen. Ook begon ik aan het schrijven van dit Mega verhaal wat ondertussen alweer veel te lang aan het worden is maargoed het zij zo. Na school hadden we de 'teachersmeeting' en smulde iedereen van mijn chocoladecake. In de TM moest ik ook nog eens de devotional voor Teachers voorlezen in het spaans. M'n uitspraak is opzich wel OK maar toen ze vroegen wat ik nou precies gelezen had stond ik met m'n mond vol tanden. Het waren allemaal dure woorden en ik snapte er geen drol van. Na de TM moest ik ook nogeens bidden. Ik begon in het nederlands omdat ze dat wilde, switchte toen over naar het Spaans en eindigde in het Engels. Voor 3 minuten bidde ik!! Applaus!!! Anyways, die middag kreeg ik een smsje van Edin( een vriend en degene die me leert motorrijden) of we misschien een film wilden kijken. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. Laura en ik beloofden avondeten mee te nemen als zij de films hadden(zij is Edwin en Edin, de broers die ons leren motorrijden). We keken een super slechte kopie van Twilight deel 2 en aten onze overheerlijke Espaghettis. Daarna weer lekker laat naar bed.

De volgende ochtend stond ik met een raar gevoel in mijn maag op, letterlijk. Ik dronk alleen een kop koffie en kon verder niets door mijn keel krijgen. Die middag rond lunchtijd was ik zo misselijk dat ik net 2 happen rijst naar binnen kon werken. Ik kon nog net een Historytoets geven in mijn eerste uur na lunch maar toen hield ik het niet meer. Ik gaf over in het schooltoilet en besloot naar huis te gaan. Ik vroeg Laura of ze mijn laatste 2 uurtjes over wilde nemen en de weekrapporten aan m'n kinderen wilde geven. Toen belde ik Osiris of ze me op kon halen. Die was In SB dus dat was uitgesloten. Verder kon niemand van school me brengen dus uiteindelijk besloot ik Edin te smsen en te vragen of hij me met zijn motor kon ophalen. Binnen 5 minuten stond hij voor de school en moest ik me snel klaarmaken om weg te gaan. Ik liep nogal verwaaid en brakjes naar beneden en reed toen samen met Edin naar huis. De rest van de middag bleef ik in bed en belde ik m'n moeder uit verveling en omdat het natuurlijk bijna Sinterklaas was. We kletsten voor uren over vanalles en nogwat en toen Laura terugkwam van school was ik nogsteeds aan het kletsen. Ook smste ik Anne en vroeg ik haar of ze Stef kon feliciteren omdat ik dat nog had willen doen maar daar geen tijd meer voor had gehad op school. Is die nog aangekomen? Die avond at ik niks en gaf ik alleen nog maar meer over. Ik ging weer vroeg naar bed.

De volgende ochtend was 5 december, SINTERKLAAS!! Ik voelde me al dan niet wat brakjes en zwak maar toch redelijk beter. Samen met Laura liep ik rustig aan naar beneden naar de winkeltjes en Laura naar Jakes huis. Ik liep rustig aan van winkeltje naar winkeltje en kocht brood, crackers, jam en alle caseautjes voor Laura. Toen ik thuis kwam ging ik meteen aan de slag met mijn surprise en tegen 3-en kwam Laura om met me te lunchen. Ik had 2 crackers met jam en een kop thee. Daarna had ik belooft mijn ouders te bellen. Ik belde op en stoorde ze midden in Thijs' surprise voor papa. Ik sprak dus snel met iedereen inclusief oma en Tonko die me heeeeel erg miste (Het is echt zo'n schatje, en hij wordt echt veel te snel oud!!), zo lief!! Toen hingen ze op en het voelde even heel raar om geen deel uit te maken van hun avondje SINTERKLAAS... Maar ik was zelf gelukkig druk bezig met mijn eigen surprise wat al echt wat begon te worden. Tegen vijifen belde ik opnieuw om nog even te kletsen omdat ik het de vorige keer veel te kort vond. Ik praatte even met mama en met Thijs en hing toen wat meer tevreden na een half uurtje op. Tegen zessen belde ik Laura die me zei dat ze ' bijna' klaar was en echt zo snel mogelijk zou komen... Tegen zevenen belde ik opnieuw of ze al klaar was en opnieuw vertelde ze me dat ze 'bijna' klaar was. Ik had ondertussen alles al klaar en had onze kamer helemaal opgeruimd en gezellig gemaakt met onze dekens op de grond en chocolademunten en lolly's voor de 'openhaard' en mijn surprise voor de haard. Tijdens het opruimen was ik ook opzoek gegaan naar Laura's camera omdat ze zich daar helemaal druk op maakte omdat ze die al eeuwen niet had gezien. Nou staat Laura niet echt bekent om haar zoekkunsten en had ik het ding binnen 5 minuten gevonden in haar reistasje. Ik pakte het in en schreef een klein briefje met daarin een reminder:”Please don't panic too soon, look with your eyes instead of your nose and all will be fine. Ps: take some of your friend Renske once you find out what's inside;) SINTERKLAAS”, of iets in die trend. Rond half 8 kwam Laura haastig binne lopen met haar surprise. Ik had onze twee stoeltjes als een tafeltje in het midden van het kleed gezet en tomaat en toast en een gekookt eitje gemaakt. Met een grote kop thee in de hand openden we onze surprises. Eerst opende ze haar kleine cadeautje met haar camera waar Sint haar super blij mee maakte. Toen was het mijn beurt en opende ik de surprise. Ze had een supergrote Heineken bierfles gemaakt waarin een superleuke donkerblauwpaars en wit gestreepte handtas zat. Super leuk! Toen was het Laura's beurt. Onder een blauw doek verscheen voor haar neus een mega Barney(Barney is een Cartoonfiguur van de Engelse TV en heeft 'pervey eyes' zoals Laura het noemt). Het beest is paars met een groene buik en gele nagels en grote uitpuilende ogen. In zijn buik zaten 8 cadeaus verstopt die ze met veel moeite, door een goedgebruikte rol tape, uitpakte. Ze kreeg elastiekjes, speldjes, shampoo, slippers, doritos kaas chips, M&M's, viltstiften en een nep ferrero rocher hartvormige doos chocolaatjes. Na Sinterklaas gingen we heerlijk voldaan naar bed. We hadden een super Sinterklaasavond gehad helemaal met chocola, lekker eten en cadeaus.

Het is alweer een week geleden dat ik dit geschreven heb en er is ondertussen alweer een hoop gebeurt. Ik beloof wat er de afgelopen week is gebeurd na de kerstvakantie te schrijven. We gaan deze kerstvakantie eerst richting de kust, dan naar de eilanden waar we kerst en Oud en Nieuw gaan vieren, dan naar Mosquitia (regenwoud) en dan naar de 'Pacific' waar we op een eiland genaamd Amapala blijven voor 4 nachtjes. De laatste nacht is de nacht waarin ik alweer 19 wordt dus dat wordt lekker feesten op Amapala.

Ik wil iedereen alvast een hele fijne Kerst en een heel Gelukkig Nieuwjaar toewensen. Het gaat wel even anders zijn zo zonder familie en vrienden van thuis maar ik ga er vast super van genieten de komende 3 weken. Voor iedereen thuis, geniet van de vakantie, maak er een paar topfeestdagen van en geef me maar een belletje als je er de behoefte aan hebt:+50488602508. Bel maar gewoon. IEDREEEN BELLEN!!! Verplicht!(A). :P. Nou dat was het alweer voor deze keer. Hele dikke kus van de andere kant van de werled voor alle vrienden en familie thuis en groetjes voor de rest!

Miss Thalia