Kerstmusical, kerstvakantie, nieuwjaar en B-day!

Hallo allemaal,
Nog een fijne kerst gewenst(A), Gelukkig nieuwjaar(A) en dankjewel voor alle felicitaties.
Ja ik ben nu officieel 19 jaar. Het voelt niet echt anders moet ik zeggen. Wel heb ik geweten dat ik 19 werd. Even opsommen, want ja ik heb het weer zover laten komen dat ik 2 maanden heb gewacht met schrijven.
-Kerstmusical op school
-Kerstvakantie in La Ceiba, San Pedro Sula, Roatan, Tegucigalpa en Amapala.
-Huisnieuwtjes en dagelijks leven in La Union.
Oke 2 en een halve maand geleden was de school nog helemaal in de kerstsfeer en oefende ik samen met mijn klasje voor de kerstmusical waarin mijn klas de openingsdans had. De dans heette ' The One Time Show". Het was echt zo'n drukte de laatste paar dagen. De laatste week hadden we maar een halve week waarin we alleen maar oefenden en geen les gaven. Tegen die tijd had ik mijn hele klaslokaal gedecoreerd met sneeuw, kerstslingers en 2 grote kerstmannen hoofden die ik in Santa Barbara had gekocht. Ook had ik een grote kerstboom uitgeknipt en hadden de kinderen in 'Art-projects" kerstballen en sneeuwvlokken gemaakt. Heel leuk allemaal. Ook hadden ze een 3d kerstster gemaakt die uiteindelijk allemaal opgehangen zouden worden aan het plafond van de zaal waarin we de kerstmusical opvoerden.
Woensdag van de laatste week voor de kerstvakantie voerden we 's avonds de musical op. Iedereen was helemaal in mooie pakjes die de ouders hadden gemaakt en alle meiden waren helemaal opgetut en super nerveus.
Rond 6 uur begon de show en mijn kinderen openden de musical met hun knallende dans. Ik was zo trots op ze en ze waren echt geweldig. Ik heb er super veel foto's van dus die komen vast nog wel ergens online te staan. Tegen negenen was het afgelopen en ruimden we samen met alle leraren het decor op. Laura en ik gingen snel naar huis om de laatste spulletjes in te pakken voor onze Kerstvakantie.
De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar La Ceiba met Mr. Green(de PE-teacher. We besloten die avond met Mr. Green uit te gaan. Hij heeft 2 beroemde voetbalspelers als neven die voor Honduras en voor een voetbalteam in China spelen. Samen met zijn neven, broertjes en vrienden gingen we los in een caribische disco. Mr. Green is een zwarte man en al zijn vrienden waren zwart. De hele club was zowat afro dus we voelden ons nogal wit in die mensenmassa. Ook dansten ze zo seksueel dat het bijna ranzig was. Toch leerde ik van iedereen hoe ik zo moest dansen. Uiteindelijk stond ik tussen de anderen net zo te dansen. Tegen zessen die ochtend keerden we terug naar ons hotel met Samuel (de ene beroemde voetbalspeler, voetbalt voor China) en Saul(de andere beroemde voetbalspeler voetbalt voor Honduras) in Sauls auto(een dikke BMW). We konden ons hotel niet meer terug vinden en na een half uur zoeken besloten we met de mannen naar hun hotel te gaan.
De volgende ochtend werden Laura en ik dus wakker in een wildvreemd hotel. Ze vroegen ons of we met hen mee wilden gaan naar een charity voetbalwedstrijd in San Pedro Sula. We pikten onze spullen op in ons hotel dat we dus behalve de douche even snel, niet gebruikt hadden.. en reden in de dikke BMW naar San Pedro. Eenmaal aangekomen reden we, na een uur in de auto gewacht te hebben omdat de mannen een vergadering hadden, naar ons hotel wat ze voor ons zouden betalen!! We reden door de stad en ineens zagen we het Hilton hotel voor onze neus verschijnen. We kregen onze eigen kamer met 2 twee-persoonsbedden en een megabadkamer met alles erop en eraan! We waren echt kapot dus besloten na het avondeten te slapen terwijl de mannen nog een keer uit gingen. De volgende dag bracht de broer van Samy ons naar Applebees(een Amerikaans restaurant) daar dronk ik witte wijn en had ik een salade als ontbijt daarna reden we met Nelson(broer Samy) naar the mall. We shopten lekker in de Zara en ik kocht een heel leuk rood jurkje en wat t-shirts. Daarna keerden we terug naar Hilton en kleedden we ons om voor de wedstrijd. De wedstrijd was om geld op te halen voor 1 van de spelers die kanker heeft. Na de wedstrijd gingen we met alle voetbalspelers uit eten (ik in m´n nieuwe jurkje) en daarna reden we naar een nieuwe club van een vriend van Samy. Daar waren alemaal voetbalspelers en modellen en newsreporters en er waren serieus mensen die met ons op de foto wilden omdat ze dachten dat we de voetbalvrouwen van de spelers waren. Ik danste met een paar van de spelers en er was een gozer uit brazilie die echt best wel hot was. Het waren stuk voor stuk mooie mannen! Ook was er een hondurese die super lang was en die voor Polen speelde en wel is tegen Ajax had gespeeld en tegen feyenord enzo. Echt bizar.Laura danste met een model die Alexandro heette, klein maar gorgious!! Maargoed tegen het einde van de avond(6 uur) wilden we wel terug maar Samy en Saul waren opeens vertrokken. We werden dus door de braziliaan in zijn BMW afgezet bij het Hilton en liepen naar onze kamer.
De volgende ochtend maakte ik iedereen wakker omdat ik had gelezen dat je voor 1 uur moest uitchecken. Laura en ik pakten snel alles in. Toen werd er een taxi voor ons geregelt en werden we naar het busstation gereden. Dag Samy dag Saul....
NU waren we weer terug in La Ceiba waar we eigenlijk gepland hadden te zijn maar wat dus een beetje anders verliep. We besloten naar hetzelfde hotel als de eerste nacht te gaan en sliepen er nu dan ook daadwerkelijk in. De volgende dag besloten we naar het eiland Roatan te gaan. We brachten onze tijd door in een internetcafe in de Mall om tijd de te doden tot de Ferry naar Roatan(de eilanden in de kust) ging.
Toen het eenmaal zover was bracht een taxi ons naar de haven waar we 2 kaartjes kochten en onze afgelopen dagen overpijnsten.
Na deze 3 dagen met beroemde voetbalspelers doorgebracht te hebben weet ik hoe het voelt om een ding te zijn die alles krijgt wat ze wil. Nooit meer wil ik dat. Het was supervet om nergens voor te hoeven betalen en om elke avond te feesten maar NO THANK YOU!!
Eenmaal aangekomen op Roatan tegen de avond zochten we eerst onze vriend Ian op (jongen die ook met Project Trust mee is ). Hij woont in een super leuk appartementje op het schoolterrein. Hij was al 3 weken alleen omdat zijn partner voor een maand! naar de UK was teruggegaan voor de kerst. Samen met hem dronken we dus lekker tequilla shotjes. De volgende ochtend werd ik wakker met een flinke kater in een klein bedje. Laura en Ian besloten die ochtend op stap te gaan en ik bleef achter in de chaos die we die avond ervoor hadden gecreeerd. Na eerst onder de douche gestapt te hebben sliep ik nog een paar uurtjes mijn roes uit en begon ik met het wassen van m'n kleren. Rond een uur of 12 kwamen Emma en Jennifer(2 vrijwilligers van Project Trust) aan en ik ontving ze. Tegen de middag kwamen Ian en Laura terug en gaf Ian ons een tour door zijn plaatsje Punta Gorda. De volgende dag kwam Holly(nog een vrijwilliger) aan en besloten we naar een mooie zwemplek aan de kust te gaan in Punta Blanca, ongeveer een half uurtje lopen van zijn huis vandaan. Tegen het einde van de dag nam hij ons mee naar kenissen van hem die hij had ontmoet tijdens het duiken in de baai van Punta blanca. Ze heten Michael en Julie en ze hebben echt een supergroot huis boven op een klif die als een soort punt uitlooopt in de zee. Het is een oud stel in de zestig en het zijn echte levensgenieters. Michael is Engels en was dus helemaal blij met al het britse bezoek. Julie is Japans en is echt een schat van een vrouw. Ze nodigden ons uit om de volgende dag bij hen te blijven eten en te logeren in hun gasthuis met 6 bedden en 2 badkamers!! Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. De volgende dag was Kerstavond en vanaf een uurtje of 3 werden we volgegoten met gin tonics, heerlijke wijn en alle andere drankjes die je je maar kunt voorstellen. Michael en Julie bleven maar aandringen met de drank en tegen de avond was iedereen redelijk aangeschoten. Vlak voor het eten kwamen Casey en Adam(de 2 andere jongens die op Roatan werken) aan, die waren net naar Mexico geweest. Met bijna de hele groep hadden we op kerstavond een heerlijk dinertje waarna we nog lang gebruik maakten van Michaels en Julies gastvrijheid en drank. Ik bleef dus met kerst op een iddylisch plekje op aarde met turquois blauwe zeeen, zon, strand en heerlijk eten. Ik had voor het eerst sinds meer dan 4 maanden weer echte kaas en stokbrood wat echt ongelofelijk lekker was. Op Kerstdag mochten we allemaal gebruik maken van de telefoon en belde ik papa op. In nederland zaten ze net allemaal aan tafel. Ik kreeg dus een overdonderende kreet van de andere kan van de lijn, Vrolijk Kerstfeest!!!!!! Ik kreeg de hele familie even aan de lijn totdat de lijn slecht werd en ik moest ophangen. Echt een heerlijk gevoel al zeg ik het zelf. De 26e vertrokken we naar het huis van Adam en Casey na een heerlijk ontbijt met versgebakken brood en versgebakken kaneel/rozijn-brood gegeten te hebben. Sinds we bij Casey en Adam waren, zijn we elke avond uit geweest. Ze wonen in een strandhuis waar de vloer letterlijk uit planken bestaat en waar je door de gleuven het strand kunt zien. Na de eerste avond was de wc al verstopt en sinds de eerste dag dat we er waren was er geen stromend water. Ook vertelden KC en A dat ze al meerdere keren beroofd waren omdat hun slot niet goed genoeg was. We besloten dus al onze spullen bij de buurman te leggen die echt super aardig en ernstig gestoord was. Samen met de buurman (Albert) en zijn gestoorde vrienden die allemaal eilanders zijn gingen we elke avond uit. Ik denk dat ik nog nooit zoveel alcohol in een week naar binnen heb gewerkt. Elke dag rum en tequila drinken en baliades eten. Verder heb ik met een Rastaman gezoend die me wel twintig keer vertelde dat ik een 'queen' was en een 'empress' en die me over het leven vertelde en de rest van zijn leven met me wou doorbrengen. Serieus het was net of ik met Bob Marley aan het praten was...
We bleven tot oudjaarsdag op Roatan. We speelden overdag touristje en lagen op de witte stranden en zwommen in de turqoise zee. Ik had al echt een ongelofelijke vakantie gehad maar de vakantie was nog niet voorbij. Op 31 december vertrokken we dus met de ferry terug naar La Ceiba, toen we nog in de haven lagen en al op de ferry zaten zagen we een 2 mega cruiseschepen en raad eens waar een van de schepen vandaan kwam?!?!? Rotterdam, Holland!! Ik zag de nederlandse vlag wapperen en allemaal hollanders op het dakterras liggen en heerlijke drankjes op dienbladen voorbij komen. Het was echt bizar even een stukje Holland in Honduras te zien. Maargoed we vertrokken dus naar La Ceiba (de vriendin van Honduras) en kwamen rond half 4 aan. We zouden door Vicente opgehaald worden en die zou ons naar een huis van zijn vrienden brengen (waar we zouden overnachten) en daarna zouden we naar andere vrienden gaan om O&N te vieren. Vicente kwam dus pas rond half 9 aan omdat er vanalles fout was gegaan waardoor hij eerst naar Teguc moest en toen een 7 uur lange reis weer naar La Ceiba moest maken. Laura en ik brachten onze tijd dus weer door in een winkelcentrum in La Ceiba waar ik nieuwe schoenen en een nieuwe korte broek en een topje kocht. Ook zat ik ongeveer een half uur op het internet. Nouja na een tijd waren we dus zo bored dat we onze nagels maar gingen lakken en crazy faces foto's maakten. Tegen half 9 kwam V eindelijk aanzetten en konden we eindelijk douchen en omkleden. Ik had al tijden geen douche gehad en had me steeds met zeewater of een emmer gewassen. Ik was dus erg dankbaar voor de warme douche die we eindelijk konden nemen. Die avond was niet echt zo spectaculair als we hadden verwacht maar was nogsteeds hartstikke leuk. Na alle avonden die we ervoor al hadden gehad was niets te gek. Laura en ik hadden allebij onze ouders al gebeld rond een uurtje of 6 in het winkelcentrum om ze Gelukkig Nieuwjaar te wensen. Mama en papa waren helemaal in de feeststemming toen ik ze aan de lijn had. Ze hadden allemaal vrienden uitgenodigd en thijs en pieter hadden alle vrienden bij pieter in huis uitgenodigd dus onze 2 huizen waren packed met mensen en een hoop drankjes en eten. Anyways onze O&N was erg rustig. We gingen naar het huis van V's vrienden samen met zijn vriend El Negro. Daar aten we 12 druiven volgens de hondurese traditie 1 per klokslag en dronken een hoop tequila, daarna reden we samen met El Negro en Vicente naar het volgende huis waar we volgegoten werden met meer alcohol en heerlijke garnalen aten. Toen hoorde El Negro dat zijn neef was doodgeschoten ter bedreiging van hem. Hij was dus helemaal down en dat bracht de hele sfeer down. We besloten toch om naar een club te gaan maar el Negro bleef in de auto. Samen met Vicente gingen we dus los in de club tot een uurtje of 5 en toen gingen we terug naar het huis van de garnalen en daarna weer terug naar het huis waar we sliepen. De volgende ochtend vertrokken we super vroeg naar Tegucigalpa wat ongeveer 7 uur kostte. We dropten El Negro af in Teguc na hem nog een keer onze bezorgdheid op het hart gedrukt te hebben, en reden we verder naar Vicentes appartement. Na ff gerust te hebben reden we naar Applebees waar we lekker biefstuk aten en daarna verder naar V's vrienden die een stripperparty hielden. Daar crashten we natuurlijk de hele party en na 20 minuten keihard gelachen te hebben reden we weer terug naar V's huis. Daar keken we een film en daarna weer lekker slapen de volgende ochtend stonden we weer vroeg op en reden we naar Amapala!! OMG Amapala is zooo mooi!! We kwamen aan in de kustplaats en konden Amapala meteen zien liggen, net 1 km uit de kust! Het was super warm en nou ja ik schrijf al weer veel te veel maar het was echt ongelofelijk mooi. Allemaal bergen gevormd door vulkanen die zo uit de oceaan schieten! Echt geweldig!! We verbleven bij Vicente's familie die echt zooo gastvrij was en super gestoord. Het is echt een super rijke familie met een megahuis. Ik stuur de foto's later nog maar het was echt ontzettend mooi. V vertelde dat ik bijna jarig was en tia(tante) bereidde meteen een BBQ voor. We hadden die avond dus een mega BBQ op het strand en daarna roosterden we marshmellows boven het vuur van de BBQ. De volgende dag lekker luieren in de hangmatten op het strand en gebruik maken van de boot en de banana en de banden, echt heerlijk genieten. Daarna gingen we alweer terug en toen we tegen de avond weer in teguc waren had V een verassing voor me. Hij had Fredy zijn beste vriend gevraagt een pinata te kopen. Ik had dus een oerlelijke pinata gekregen en mocht voor het eerst in mijn leven de pinata slaan. Rarara wat zat erin, heel veel snoep en un monton de CONDOOMS.. :P super grappig. We aten chinees en dronken wijn en speelden guitarhero en toen het 12 uur was gaven Laura en Vicente me hun cadeautjes ,allebij oorbellen:). daarna belde ik thuis waar het 7 uur 's ochtends was. Ze zongen met z'n allen door de telefoon en ik had een superleuk gesprek met mama, die helemaal trots was(A). De volgende ochtend, 4 uur later:( zaten we alweer in de bus op weg naar La Union. Toen ik aankwam in La union lag er een supermooie taart op tafel met "Feliz Cumpleanos" erop. Hadden ze een taart voor me gebakken, echt zo lief!! Ook kreeg ik duizend kusjes van de kids en een super lief briefje van Jhosselyne(het meisje van ons huis) met "Happy Birthday" erop.
Nou kan ik vertellen over wat er elke dag van elke week is gebeurd sinds we hier terug zijn in La Union maar dat zou een beetje boring zijn. Vandaar dat ik even in grote lijnen zal vertellen wat er de afgelopen maand is gebeurd.
Laura kwam erachter dat ze 16 kilo is afgevallen! Ze zegt dat ze niet wilde afvallen maar dat het gewoon gebeurde. Erg knap, moet ik zeggen. Ik probeer al sinds het begin af te vallen maar heb niet meer bereikt dan een kleine 5 kilo aan het begin van het jaar als gevolg van een maag/ontlastings probleem wat een week duurde. Ik ben dus begonnen met nog wat meer sporten en nog meer op te letten wat ik eet. Ik heb het allemaal opgeschreven in een schriftje waar ik elke dag dat ik het schema volg afvink.
Sinds 3 dagen voor de kerstvakantie hebben we een extra inwoner bij ons in huis. Hij heet Daniel Schwartz, is joods, komt oorspronkelijk uit New York, is 22 jaar en heeft een vriendin. Hij is kleiner dan Laura en ik en hij maakt voortdurend grapjes over alles. Hij werkt voor een organisatie genaamd Micro Finance die leningen aan arme boeren of andere arme bedrijfjes uitgeeft om ze zo een basis te geven waarvan ze dan hun bedrijfje kunnen opbouwen en geld kunnen verdienen. Later, als de boeren dan genoeg geld hebben verdiend betalen ze de mensen van Micro Finance terug en gaan ze verder met het bedrijfje wat ze hebben opgebouwd. Daniel besloot eerder te komen omdat hij vloeiend Spaans spreekt en zo dus gemakkelijk het project hier in La Union verder op gang kon zetten. Hij was hier al eerder in de zomer van 2009 met een hele grote groep mensen van Micro Finance om de dorpjes rondom La Union en La union te helpen en te onderzoeken of dit een geschikt gebied was. Over twee weken komen er nog 2 jongens uit Amerika om te helpen dus dat wordt vast gezellig. Daniel was in die tijd al erg bevriend geraakt met Albin en Osiris en toen we terug kwamen van onze kerstvakantie was hij alweer bijna opgenomen in de familie. L en ik zijn daar best wel jaloers op omdat iedereen die uit de States naar La Union is gekomen echt beste vrienden met O en A zijn terwijl wij al bijna een half jaar bij ze wonen en nogsteeds niet echt een spectaculaire vriendschap hebben. We zien elkaar meer als huisgenootjes en het is allemaal prima maar we zitten niet tot 's avonds laat op de bank te kletsen laat ik maar zeggen. Ik weet niet of we ons daar zorgen over moeten maken maar he is wel raar dat wij de enige zijn die niet zo'n sterke band met ze hebben. Misschien is het wel omdat we Europees zijn en 5 jaar jonger dan alle andere vrijwilligers zijn die hier ooit kwamen. Ik weet het niet maar met Daniel in huis is de relatie tussen O & A en ons tweeen een stuk beter. We eten nu weer elke dag samen aan tafel wat echt een stuk gezelliger is. Het laatste over Daniel. Hij heeft in de tijd dat wij weg waren ook leren motorrijden en heeft een motor gekocht. Ik ben vorig weekend dus met hem op de motor naar het grootste meer van Honduras gereden en heb daar heerlijke vis gegeten en een biertje wat ik natuurlijk alweer 4 weken niet had gehad. Het was echt geweldig en hij liet mij ook even rijden op de geasfalteerde weg waar ik dus nog nooit met geen enkel voertuig op gereden had. Ik reed dus 5 minuten over de hondurese wegen met 85 km/u zonder enige ervaring whatsoever op de weg. Levensgevaarlijk natuurlijk maar Jezus wat een kick geeft dat! Beter dan bungeejumpen..:P
Toen ik terug kwam van de kerstvakantie ben ik ook meteen begonnen met mijn universiteit aanmeldingen. Ik heb me al ingeschreven voor University College Utrecht en ben van plan me in te schrijven voor Leiden University College The Hague en Amsterdam University College.

Ik lig nu ziek in mijn bedje met een of andere rare hondurese ziekte genaamd Petcho. Petcho houd temperatuurverhoging, buikkrampen, diarrhee, spierpijn, oorpijn, hoofdpijn en een ongelofelijke constante misselijkheid in. Ik voelde me hiervoor al niet zo lekker maar afgelopen Zondag werd ik ineens wakker met een temperatuurverhoging en totaal geen honger en een heel misselijk gevoel. Gisteren is er dus een vrouwtje langs geweest die mijn buik, kuiten, armen, vingers en rug heel hardhandig masseerde. Dat zou moeten helpen voor een goede doorbloeding en daardoor zouden mijn darmen ook beter doorlopen. Ik was zo ziek dat ik het allemaal maar half meemaakte. Vandaag voel ik me voor het eerst iets beter en heb ik voor het eerst wat gegeten..Hopen dat ik snel beter word want ik heb een interview met Uiversity College Utrecht over skype op donderdag..

Oja, ik ben nu officieel over de helft van mijn jaartje in Honduras. Gek he! 5 maanden, 2 weken en 6 dagen was de helft. nu zit ik alweer op 5 maanden, 3 weken en 1 dag.

Groetjes aan iedereen! Nog veel plezier met de neverending sneeuw daar;)

Kus Renske