4 dagen strand en 'n hoop onrust in 't land

Hola!

Het is alweer weken geleden dat ik van me heb laten horen, dus schrik niet van de lengte van mn verhaal. Na ons weekendje in Gracias is er een hoop gebeurd. Ik ben een week ziek geweest (waardoor ik het internet op school niet kon gebruiken), ik ben 4 dagen naar het strand geweest (waar ik ook geen internet had), ik heb een hele dag alleen wiskunde gegeven omdat er een kleine crisis was in Gracias, ik heb meerdere chocoladetaarten gebakken en pasta et versetomaten en ui!!!! gemaakt. Nu heb ik eindelijk weer de tijd en de mogelijkheid om het internet te gebruiken.

In de tweede week na het weekend in Gracias versierden we onze kamer. Ik vertelde in mijn vorige verslag al over de quote op onze muur: ' m&m's make you happy' en onze kaarten, vlaggen en foto's. Op een avond kwam Marie de huishoudster en eigenlijk de vrouw die het huis runt onze kamer binnen met een vraag. Ik vind dat ik eerst even uit moet weiden over Marie. Marie is een erg arme 30-jarige vrouw met een doodzieke 34-jarige man en een geweldig leergierige 6-jarige dochter genaamd Karla. Marie is de enige die geld verdient en het geld dat ze verdient staat gelijk aan 35 euro per maand. Daarvan moet ze alles betalen.
Ze nam ons al eerder in die week mee naar haar huis, een klein vierkant gebouwtje met muren en vloeren gemaakt van modder en geen deuren of ramen alleen openingen. Er was een groot 2persoonsbed in een hoek achter een doek dat als gordijn diende. Hun keuken was haar trots. Ze had een wastafel en een wasbak. Geen gasfornuis maar een ' Orno' een soort van oven gestookt op hout met een grote plastic pijp uit het binnenste gedeelte, met een platte bovenkant waarop pannen met bonen of tortilla's op gebakken en gekookt kunnen worden. Ze hadden een klein compartimentje buiten het huis waarin een water emmer en een soort wc vervangende emmer stond. That's it, niet meer, niet minder.
Marie staat elke ochtend rond 4 uur op om haar huishouden thuis te doen en om eten te koken voor haar man en dochtertje. Rond half 6 vertrekt ze naar ons huis. Haar dochtertje Karla wast zichzelf, kleed zichzelf en loopt alleen, rond half 7 naar ons huis. Als Marie dan rond kwart voor 6 bij ons huis komt, wekt ze de kinderen, wast ze Jhosselyne (het 6-jarige dochtertje van onze gastouders), kleed ze Jhosselyne en kamt ze haar haren. Dan maakt ze ontbijt voor ons allemaal, ze is de hele dag bezig met wassen, strijken, schoonmaken, koken, bevelen uitvoeren en bevelen geven aan de andere hulpjes in het huis. Elke dag als we thuiskomen van school ligt onze was schoon, gestreken en gevouwen op onze opgemaakte schone 2-persoonsbedden in onze stralend schone kamer. Ik voel me soms zo slecht over onze luxe terwijl Marie en de andere 90 % van La Union echt helemaal niets heeft. Als Marie dan rond half 7 pm het huis verlaat nadat ze ons avondeten heeft klaargemaakt gaat ze naar huis en kookt ze voor haar man en dochtertje, helpt ze haar dochtertje met studeren en helpt ze haar man zichzelf te wassen. Dan rond 9 uur is ze klaar en kan ze eindelijk slapen.
De volgende dag begint alles weer opnieuw. Ze slaapt vaak maar 4 uur omdat haar man haar 's nachts wakker houd. Om even terug te komen op haar vraag die avond, Marie vroeg ons om 500 Lempira dat is ongeveer 18 euro om medicijnen voor haar man te kopen omdat ze haar salaris nog niet gekregen had. Natuurlijk gaven we die meteen, ze beloofde ons het geld terug te geven. Nu 2 weken later hebben we nog geen geld gezien maar we zijn ook niet van plan het geld aan te nemen, we zijn eerder van plan haar meer geld te geven om haar te steunen. 1 lichtpuntje in haar leven is dat haar dochter gesponsord wordt om naar school te gaan zodat die een betere kans heeft in het leven.

80 % van onze leerlingen wordt gesponsord of half gesponsord door donaties aan Vida Abundante. Vida Abundante is een rijke organisatie met een scholengemeenschap met 7 scholen, ziekenhuizen en kerken verspreid door Honduras. De school waar ik in werk is een apart project omdat deze school geen geld inbrengt maar alleen maar geld kost. Toch wil pastoor Evelio, stichter van de organisatie, dat er een school is in La Union omdat het een van de armste gebieden van Honduras is en het juist daar het hardst nodig is. Hij komt uit deze buurt en was ooit zelf zo arm als Karla. In een speech die hij hield toen hij La Union kwam bezoeken vorige week, bedankte hij ons hartelijk en zei hij hoe belangrijk het is dat mensen als wij helpen in projecten als deze. Ook vond het heel knap van ons dat we ons al zo hadden aangepast aan La Union omdat het zelfs voor hem, een hondurese, moeilijk is om de levensomstandigheden van deze mensen te zien.

Maargoed om even terug te komen op de tweede week. We hadden met Holly afgesproken dat ze het volgende weekend naar ons zou komen. Nou dat verliep dus even iets anders dan verwacht om 2 redenen. Ten eerste hebben Holly, Laura en ik nog niets van ons gesponsorde geld om van te leven uitbetaald gekregen (alles gaat hier Manana Manana). Voor ons is dat niet zo'n probleem omdat we bij een gezin wonen maar voor Holly die in een apartementencomplex woont en voor haarzelf moet zorgen, is dat een groot probleem. Holly had dus geen geld om ons te komen bezoeken. Ten tweede zijn de bustijden van en naar het gat La Union echt heel onhandig. Bijvoorbeeld als je een weekendje naar La union wilt moet je via Santa Barbara of Gracias de bus nemen naar La union. Als je vanaf Gracias of Santa Barbara naar La Union wilt reizen met het openbaar vervoer, neem je de bus rond 12 uur richting La Union als je geluk hebt ben je er dan rond 3 uur. Dan kun je tot de volgende ochtend 5 uur blijven omdat je de bus van half6 terug moet hebben. Het zou betekenen dat Holly nog niet eens 24 uur in La Union kon blijven. Holly kwam dat weekend dus niet.

Maar dat betekende niet dat we geen lol hadden dat weekend. Vrijdagmiddag geef ik altijd volleybaltraining aan de meiden dus na ze getraint te hebben waarin ik ze uitlegde wat een warming-up en een aanval en een serve is, kwamen de mannen en jongens van La union om voetbal te spelen. Ik vroeg of ik mee mocht doen. Dat mocht, we legden allemaal geld in op het team dat zou gaan winnen en we begonnen de wedstrijd. Na anderhalf uur voetbal was ik uitgeput maar zo voldaan. Heerlijk om moe te zijn van sport. Zaterdag deden we die middag precies hetzelfde en die zondag moesten we natuurlijk weer naar de kerk... het begint echt een beetje saai te worden. Maar Laura en ik houden elkaar wakker door wedstrijdjes te doen in hoeveel we verstaan en begrijpen. Laura wint meestal omdat haar woordenschat groter is. Die zondag ging er iets mis in m'n maag, we hadden een flink ontbijt gehad met tortilla's, bonen, ei en een flinke kop koffie. Toen we terugkwamen van de kerk kregen we meteen een grote kom soep met grote stukken rund met bot onder onze neuzen geschoven. Dat ging er bij mij dus totaal niet in, en toen we 5 uur later een super grote pizza met chili stukjes naar binnen werkten en een biertje dronken ging het helemaal fout. Die nacht lag ik met kramp in mn bed te draaien tot ik het niet meer uithield en naar de wc rende om over te geven. Nice... de volgende ochtend voelde ik me nog veel slechter dan die nacht. Ik zat de halve dag op de wc en de andere helft van de dag lag ik bed met kramp. Ik dacht dat het nooit over zou gaan maar dinsdag ging het eigenlijk wel. Ik ging naar school maar besloot rond lunchtijd weer terug naar huis te gaan. Die nacht ging het weer helemaal fout, overgeven etc. Die ochtend besloten Marie en Osiris dat ik naar de kliniek moest dus samen met Laura en Albin reden we naar de kliniek vlak naast de school. Daar vroegen ze of ik in een potje kon poepen maar ik had echt helemaal niets in mn maag dus toen besloten ze me aan een 'IVdrip' te leggen een zak zout water dat via een slangetje in je arm in je bloed stroomd zodat je gehydrateerd word. Na 4 uur aan de IVdrip gelegen te hebben waarin Laura ondertussen naar school was gegaan vroeg ik of ik mocht proberen een potje te vullen. Dat mocht, de dokter drukte de zak in mn hand en wees me de wc. Ik hield mn zak hoog boven mn hoofd maar mn bloed stroomde toch al uit mn arm het slangetje in. Het zag er best heftig uit maar gelukkig kan ik er tegen. Na mn potje succesvol gevuld te hebben konden Albin(die de hele tijd bij me was blijven wachten,lief!!!) en ik eindelijk terug gaan. We kregen wat medicijnen die echt super duur waren (600 Lempira!) mee en konden gaan. De volgende dag was ' dia del nino' kinderdag, waarin we de hele dag spelletjes deden en pinatas kapot sloegen met de kinderen. Ik was erbij maar ik keek meer toe vanaf m'n stoeltje. Toch blij dat ik er was...

Die vrijdag bleef ik voor de zekerheid thuis zodat we het weekend (wat een extra lang weekend was) naar het strand konden. Die zaterdagochtend vertrokken we samen met Jake, die ook naar de kust ging om zijn gastgezin van vorig jaar te bezoeken, op weg naar Santa Barbara. Daar dronk ik een heerlijk glas watermeloensap en at ik een halve tortilla met avocado en boter( jammie). Die dag voelde ik me supergoed, ik was 6 kilo afgevallen en ik at echt niks maar had gewoon geen honger, wel heel veel dorst(Don't worry, ik zorg echt goed voor mezelf hoor!). Na een dag reizen kwamen we aan in Tela. We hadden geen paspoorten bij ons dus een hotel vinden was nogal moeilijk. We belden Vincente op die de eigenaar van een hotel aan de kust kende. Vincente regelde dat we een geweldige kamer met uitzicht op zee en super airco en tv met alle amerikaanse zenders hadden. Alhoewel, we moesten toch een soort van ID laten zien, ik had alleen mn creditkaart bij me en Laura alleen een duikerspas en haar Project Trust pasje. Uiteindelijk konden we met het 'identiteitsnummer'(duikersnummer) van Laura de kamer huren!!!:P We hadden een heerlijk weekend in Tela waarin we in onze kleren van een oud treinspoor dat in de zee eindigde sprongen. Het was super mooi Waarin we met niets over het strand liepen en gewoon in het zand lagen met natte kleren. We dronken cocktailtjes en frisdrank. Het eten was wel superduur vergeleken met wat we gewend waren. zo'n 3 euro voor een maaltijd echt super duur! Ook kwamen we andere Amerikaanse vrijwilligers uit Gracias tegen die van hun weekend aan de kust aan het genieten waren.
De tweede avond zaten we met z'n allen op het strand lekker te genieten van de ondergaande zon toen Vincente en zijn vriend Freddy ineens langs kwamen. Vincente hoorde eigenlijk helemaal niet in Tela te zijn maar omdat hij hoorde dat wij er waren kwam hij ineens aanzetten met flessen tequilla en biertjes. Laura en ik denken dat hij me net een beetje te aardig vind, welke gek rijd er 5 uur heen en weer voor een avondje strand?! We hebben hem dan ook gebombardeerd tot ' the pervert' oftewel de viezerik. 1 voordeel van the P is dat hij voor al onze drankjes en ons eten betaalde( niet voor de Amerikaanse meiden:P).Die avond was lang en rond 4 uur 's ochtends brachten Vincente en een van de Amerikaanse meiden, Rachel, ons terug naar ons hotel. De volgende ochtend keken we 2 afleveringen van FRIENDS en toen we voor het eerst op ons horloge keken was het al half1, heerlijk een dag uitslapen! De rest van het weekend hebben we lekker op het strand gezeten en nog meer lekkere visgerechten gegeten. Dinsdag moesten we alweer terug, dat ging nog niet zo gemakkelijk. Eerst moesten we naar San Pedro Sula(een soort van Utrecht als het om openbaar vervoer gaat ), samen met de Amerikaanse meiden gingen we 's ochtends vroeg op weg naar de bussen. Er waren geen bussen direct naar San Pedro Sula dus gingen we met een kippenbus op weg naar een plaatsje dicht bij SPS. In dat plaatsje kwam er een man onze bus in die riep, San Pedro SULA!!! Aqui,Aqui!! Dus gingen we snel de bus uit met de man mee naar de volgende bus die ons naar SPS zou brengen. Een uur later kwamen we aan in SPS maar niet op het centraal station. We waren dus een beetje opgelicht. We moesten een taxi nemen naar de andere kant van de stad wat ons 25 lempira p.p. kostte(0,90 euro) (bummer!).Maargoed we waren uiteindelijk in SPS centraal station. We namen afscheid van de meiden, die een rechtstreekse bus naar Gracias namen, en belden Jake die met ons verder zou reizen naar Santa Barbara en vanaf daar verder naar La Union.Eenmaal in de veel luxere bus op weg naar Santa Barbara was het alweer half12. Tegen 12-ven waren we nog steeds niet in Santa Barbara en we moesten de bus van half1 naar La Union hebben. Gelukkig kwamen we om 10 over 12 aan. Net op tijd, dachten we, maar zoals altijd gaat niets zoals het zou moeten gaan in Honduras. Er bleek die dag helemaal geen bus te zijn naar La Union! Dat kwam omdat het ' independence day' was in Honduras. We moesten dus met een andere bus naar een plaatsje dat ongeveer een uur loopafstand van La Union vandaan is. We kwamen in het plaatsje aan en vanaf daar konden we gelukkig na niet te veel tijd wachten verder liften naar La Union.

Die week was een hele korte schoolweek, maar verre van een rustige week. Die woensdag kwam Vincente(the P) langs om foto's te maken van de school en de kinderen voor de nieuwe website. Natuurlijk had hij mij weer nodig om een foto te maken van een lerares en kinderen. Die middag mochten we mee om te kijken naar hoe Vincente en een filmcrew een documentaire over Victor maakten. Victor is een jongetje die heel slim is, geen geld heeft net als Karla maar tegelijkertijd helpt in de houtfabriek van zijn vader. Hij timmert al sinds z'n vierde stoeltjes in elkaar. In de documentaire mocht ik het stoeltje kopen. Dus nu is er een documentaire waarin ik zijn stoeltje koop voor 0,50 euro! De documentaire komt ook op de nieuwe website, maar dat duurt nog even. Ik heb later een ander stoeltje gekocht omdat Laura en ik de deal hadden dat een van ons in de film mocht en de ander het stoeltje mocht hebben uit de film.(A)

Donderdag was er een kleine crisis in Gracias. Holly die naar de jongens in Roatan(een van de bay islands) was geweest voor haar 4-daagse weekend was ziek geworden. Ze had hetzelfde als ik en daarbij Cystitis, een ziekte waardoor je niet goed kan plassen en je soms bloed plast.(very nasty) Ze misten dus 1 lerares, daarbij was een van de Amerikaanse meiden met haar vriend gaan reizen en gewoon niet terug gekomen die woensdag. Er was dus een klas vol kinderen zonder leraar! Echt heel onverantwoordelijk! Jake en Vincente moesten dus naar Gracias omdat ze verantwoordelijk zijn voor alle vrijwilligers. Dat betekende dat Laura en ik dus flink aan de bak moesten. Omdat Mr. Valdez(2nd Grade) een hernia heeft was hij er afgelopen week niet en deze week niet dus we hadden 2nd grade al, nu met Jake weg moest ik zijn klassen overnemen en Laura alleen 2nd Grade doen. Jake geeft vooral wiskunde dus ik moest wiskunde aan 5th, 7th en 8th grade geven! Het ging me prima af, al zeg ik het zelf. Ik was dus best trots op mezelf. Die vrijdag deden we samen 2nd grade. En natuurlijk had ik die middag weer volleybaltraining met de meiden. Het weekend was rustig waarin we tortillachips en chocoladetaart aten maar afgelopen maandag was echt bizar! President Zelaya is (zoals jullie waarschijnlijk wel weten) weer terug in Tegucigalpa waardoor iedereen nu in huis moet blijven. In la Union wordt de situatie met een flinke schep zout genomen en loopt iedereen gewoon rond. Er is alleen geen school en niemand gaat naar zijn werk. We hebben dus nog een chocoladetaart gebakken(met versiering van M&M's!!) en hebben die afgelopen woensdag bij Jake en Stan opgegeten samen met de zelfgemaakte soep van Stan.

Afgelopen donderdag ging iedereen weer een beetje onzeker naar school omdat de onrust rond president Zelaya weer even was weggezakt. Laura en ik konden meteen aan de bak in 2nd Grade, omdat Mr. Valdez (die eigenlijk zijn operatie zou hebben afgelopen dinsdag, wat dus niet doorging vanwege Zelaya!)nogsteeds in Santa Barbara in een ziekenhuis lag. Die middag hadden we vergadering op school waarin we het 'typica festival' bespraken. Het ' typica festival' is een dag in oktober waarop alle vida abundante scholen, geld ophalen voor de school in La Union waarin wij werken. Dat doen ze door typische hondurese gerechten te verkopen inhutjes. Alles is honduras die dag. Iedereen moet in typische kleding komen. Ik moet dus ookeen jurk laten maken! Super gaaf! Maargoed die dnderdag na de vergadering vroeg Jake of ik het erg zou vinden om een hele klas les te geven. Ik zei:' natuurlijk niet, dat is per slot van rekening waarvoor ik hier ben!'. Ik vroeg hem waarom maar hij kon het niet zeggen. Raar , maar goed ik zou het nog wel horen.
Na school ging ik met Mr. Green, de gymleraar, hardlopen(hij is een beetje mn personal trainer aan het worden:P), maar omdat de wegen hier in La Union niardloopbaar(is dat een woord?:P) zijn gingen we op zoek naar een voetbalveld. Na wat rondvragen kwamen we erachter dat er een groot voetbalveld in de bergen lag. Na een half uur een berg beklimmen en echt door de jungle te hebben gelopen stonden we ineens in een super groot grasveld midden tussen de bomen. Echt adembenemend mooi. Ik was al kapot van de heenweg laat staan dat ik de puf had om te gaan hardlopen. Maar ik zette mezelf er toch toe om achter Mr. Green aan te lopen en 4 kilometer hard te open. Na het hardlopen liet hij me een soort kikkersprongen doen van de ene kant van het veld tot de andere kant en weer terug. Ik was echt GESLOOPT!! Daarna liet hij me buikspieroefeningen doen waar je U tegen zegt. Het begon ondertussen alweer schemerig te worden dus begonnen we aan ons reis terug door de jungle. Ik had gedacht dat dat een stuk makkelijker zou zijn maar omdat het zo modderig was moest ik me heel erg inspannen niet uit te glijden en m'n kuiten brandden dan ook echt super na en tijdens de afdaling. Al met al kan niemand zeggen dat ik niet aan m'n conditie of volleybalspieren werk hier! Jullie mogen trots op me zijn!
Vrijdag kreeg ik eindelijk te horen waarom Jake me die vraag had gesteld. Na school en na mijn volleybaltraining tijdens een van onze routine diners bij Stan en Jake vertelde Stan me het. Hij (8th grade leraar) gaat voorgoed terug naar Amerika over een week! Echt zo bizar. Laura en ik weten niet echt wat we ervan moeten denken omdat we het allebij onverantwoordelijk en onvolwassen vinden om weg te gaan na een maand les geven. Zijn reden is dat hij het te onrustig vind in Honduras en dat hij had gedacht dat hij ander werk zou doen binnen de school. Nou ja, ik ga m'n mening er niet over geven maar hij stelt wel een hoop mensen teleur, waaronder Jake die hem gevraagd had te komen. Maargoed het betekent voor mij dat ik Jake's klas(5th grade) waarschijnlijk over neem over een week. Laura vindt het wel vervelend dat ze haar blijkbaar minder geschikt vonden maar persoonlijk denk ik dat ze net zo geschikt is als ik. Ze is alleen net 17 en dat is redelijk jong. In honduras is leeftijd heel belanrijk. Toch voel ik me stiekem wel vereerd dat ze mij hebben gekozen. Doe ik blijkbaar toch iets goed.

Oja voor ik het vergeet moet ik even 'Hi to the dutch world' zeggen van Laura. Laura is echt een schat. Ze heeft super goed voor me gezorgd toen ik ziek was, we hebben de grootste lol samen en ik moet ook heel vaak om haar lachen. Ze is verlegen als het om gunsten vragen gaat waarover ik vaak moet lachen. Ook geeft ze soms een klein gilletje als er iets onverwachts gebeurd zoals als er iemand op de deur klopt of als ze bijna uitglijd over een steen of als ze volleybalt en iemand een bal naar haar speelt. Echt, een topkamergenootje en vriendin, we hebben nog geen een keer een ongemakkelijke stilte gehad of onenigheden gehad, alleen gezamenlijke stiltes en gezamenlijke vermoeidheid. Soms moeten we ineens tegelijk lachen om hetzelfde ding. Ik geniet dus super van de tijd hier!

Ik zou graag even een oproepje willen doen aan vrienden en familie. Ik zou het super leuk vinden om ook is een verhaal van jullie kant te lezen. Sommigen van jullie schrijven al natuurlijk maar het is echt heel leuk om wat nieuws uit m'n kaasetende, yoghurt(A)-etende en sinterklaasvierende land te horen.

Hele dikke kus en liefde,
Renske