2 maanden, 2 weken, 2 dagen

Buenas dias/tardes/noches!

OK, het is alweer november en er is echt een hoop gebeurd de afgelopen weken, ik ga vanaf nu proberen elke week een A4tje te schrijven. Dat is een stuk makkelijker dan meer dan een maand vol ervaringen in 1 pakkend verhaal te stoppen. Ik zal even snel opsommen wat er allemaal heeft plaatsgevonden in mijn leventje. (Ooooo en nederlands schrijven is echt super moeilijk als je alleen maar engels en spaans spreekt en schrijft, dus let alsjeblieft niet op m'n woordkeuze en grammatica:P)
-Dia de la Biblia
-Mr. Stan van 8th grade is teruggekeerd naar de USA.
-Ik ben motorrijden aan het leren.
-Omdat Mr. Stan weg is geef ik nu al 3 weken les aan 5th grade.
-Ik heb de Maya Copan Ruines bezocht!
-Honduras is voor de tweede keer in wereldgeschiedenis tot de voetbal world cup gekomen.Dit betekent dat ze technisch gezien tegen Nederland zouden kunnen spelen in Zuid-Afrika! Resultaat----> PARTY!!
-Onze scholengemeenschap(ALCS) organiseert het zogenaamde 'Fiesta Tipica' als fundraiser voor haar armste school, La Union dus. Wij hielden onze eigen fundraising 'Fiesta Tipica' met alles erop en eraan en haalden 24000 lempiras(870 euros!)op.
-Project Trust stuurde afgelopen week 2 nieuwe volunteers(Jennifer en Emma) naar Honduras, zo'n 20 km. van ons vandaan!
-Laura en ik bezochten het 'Fiesta Tipica' van de ALCS school in Gracias waar Holly werkt.
-Ik deed een TOEFL test en had een super hoge score!
-We openden een bankrekening en aten Baliades in Santa Barbara

Entonces(dus), er is een hoop te vertellen.....

Ik schreef mijn vorige verhaal en schrijf veel van mijn e-mails in het pittoreske parkje achter onze Vida Abundante-kerk. Het parkje is echt adembenemend mooi. Het is een klein tropisch paradijsje met een volleybalveld tussen de bloemen en de bomen waar ik volleybaltraining geef en af en toe zelf een balletje tegen wat hondurese mannen sla. Tijdens de weekenden dat we in La Union zijn, spenderen we veel van onze tijd in het parkje omdat ze er gratis internet hebben en een 'magische' electriciteitsboom hebben. Even uitleggen; er is dus een hele grote dikke oude boom waarin ze jaren geleden een snoertje op hadden geplaatst, dat snoertje is nu vergroeit in de bast van de boom, het lijkt dus of er een snoer uit de boom komt. We pluggen dus onze geleende computers in de magische boom en genieten onze middagen (soms wel 6 uur achter elkaar!!) midden in de natuur achter een computer. Van de natuur genieten 2009 dus:P.

Maargoed even 'back to the story'. De zondag nadat ik mijn vorige verhaal had verstuurd was ' Dia De La Biblia'. De hele dag stond dus in het teken van 'de bijbel'. Die ochtend kreeg ik een telefoontje van de vertegenwoordigers van Project Trust in Honduras(Margharita en Vegas) die kondigden doodleuk aan dat ze die middag even langs zouden komen om te kijken hoe het met ons ging. Laura en ik besloten dat we dat toch eerst maar even de optocht van biblia dag moesten bekijken. Rond 9 uur vertrokken we op weg naar de parade. Serieus ik heb nog nooit zoiets gezien. Alle drie de kerken met aanhang liepen in een grote optocht met versierde pickuptrucks, kartonnen spandoeken(kan even niet op het woord komen) en een hoop 'sunbrella's(parasollen maar het zijn eigenlijk paraplus) op weg naar de grote 'townhall'. We besloten ons aan te sluiten en eindigden uiteindelijk ook met een kartonnen spandoek in de hand. Op de onze stond iets van ' God zal u de weg wijzen' Timothy 3;4 ofzoiets. Anyways, het was echt geweldig om zoveel mensen samen te zien, iedereen, arm en rijk, liep mee. Toen we eenmaal in de townhall aankwamen begon het feest, iedereen stond te klappen en te zingen, echt zo'n gospel idee, geweldig gewoon! Rond 12 uur was het afgelopen en droop iedereen een beetje af terug naar huis. We keerden ook terug en Vegas en Margharita kwamen een halfuurtje later aanrijden in hun mega truck. Osiris had een heerlijke vissoep klaargemaakt en na die te hebben gegeten namen we ze mee naar het parkje achter de kerk. Daar praatten we over alles wat we al hadden meegemaakt en alle dingen die anders waren dan we hadden verwacht en alle dingen die zoveel meer waren dan we hadden verwacht. Heel leuk en stimulerend om alles zo even op te sommen. Het maakte me heel tevreden over wat ik al had gedaan en meegemaakt. Die middag vertrokken ze alweer en ik speelde nog een potje volleybal tegen de hondurese mannen van La Union en tegen Albin(onze gastpapa) die ook meedeed.

De daaropvolgende week was een redelijk rustige week waarin Laura en ik samen 2nd grade op ons namen en bijles gaven aan alle andere 'grades'. Dit was ook de laatste week van Mr. Stan dus besloten we veel samen te doen die week. Zo kwam Mr. Stan bij ons koken en eten op woensdagavond. Hij kookte heerlijke kippensoep en maakte een soort komkommerprakje wat echt heel lekker was. Na het eten vertrok hij om weer met z'n verloofde aan de telefoon te hangen voor 3 uur en besloten Jake(die er ook was) Osiris, Albin en vooral Jhosselyne UNO te spelen. Na een ongelofelijk lang(2uur!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) potje UNO met hondurese regels gespeeld te hebben kropen we heerlijk moe en vol ons bedje in. Die donderdag bleven Laura en ik langer op school om de Fiesta Tipica(om het aan te kondigen) spandoek te schilderen. Rond 7 uur vertrokken we om baliades(LOOOOOVVEEE baliades,uitleg volgt nog;)) te eten bij ons thuis alweer met Jake en Stan. Die vrijdag was de laatste dag van Mr. Stan op school, alle leerlingen kregen vandaag officieel te horen dat Mr. Stan zou vertrekken, dat ik 5th grade over zou nemen en dat Mr. Jake 8th grade zou overnemen. We hadden Stan en Jake belooft dat we voor ze zouden koken dus meteen na school kochten we snel de spullen die we nodig hadden om te koken, nadat ik m'n volleybaltraining gegeven had begonnen we meteen met koken. We hadden besloten wraps te maken zoals ik ze altijd thuis maak. We hadden dus kip gekocht, sla, tomaten, paprika's en we hadden de 'maid' gevraagt om wat tortilla's voor ons te maken. Mijn taak was het slachten van de kip en Laura hield zich bezig met de salsa-saus(wat een beetje dubbelop is want salsa is saus in spaans). We hadden een ingevroren kip gekocht die ondertussen halfontdooid was en nadat ik hem in kokend water had gestopt redelijk te doen was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit een rauwe kip uit elkaar heb gehaald om er vlees vanaf te krijgen, dus het was nogal een opgave voor mij. Het was echt zo'n smerig karwei!Die huid en dan die ingewanden:S. En alles wat Laura kon doen was keihard lachen vanwege de ranzige geluiden die ik maakte met de kip, dat wil zeggen mijn gegil en het soppende geluid wat de kip maakte. Na een uur had ik het beest van zijn vlees ontdaan en konden we beginnen, het was ondertussen 6 uur..whoeps! Anyways uiteindelijk was het allemaal heerlijk en waren Stan en Jake blijverrast met onze creatie.

De volgende ochtend vertrokken we (Laura, Jake, Ms. Melendez, Ms. Ponce, Ms. Valdez, Mr. Stan natuurlijk en ik) met de bus op weg naar Santa Barbara. Nadat we Stan op weg hadden gebracht richting San Pedro Sula, gingen wij lekker winkelen in Santa Barbara. Elke keer als we daarheen gaan eten we baliades en drinken we liquado's. Even vertalen. Liquado's zijn milkshakes maar niet gewone milkshakes, overheerlijke versgemaakte gigantische ijskoude in alle smaken milkshakes. Nu ik het zo opschrijf begin ik alweer te kwijlen. Anyways, een baliade is een hondurese snack echt heel slecht voor je maar zo lekker. Je kan nu waarschijnlijk niet geloven dat dit lekker kan zijn maar geloof mij het is echt heerlijk als je er eenmaal aan gewend bent. Een baliade is gemaakt van een grote torilla met daarop gesmeerd: geprakte bonen, mantequilla(zoute boter), roerbakei, avocado en queso(een soort zoute kaas gemaakt van gepastoriseerde melk). De tortilla wordt dubbelgevouwen en warm geserveerd en daarna met veel genot opgegeten door mij. Na de dag in Santa Barbara te hebben doorgebracht gingen we weer terug met de kippenbus naar ons geliefde La Union.

Die middag hadden we weer een volleybalwedstrijdje. De regels zijn dat als je wint je fresco(een drankje) krijgt van de verliezer. Ik heb nog geen een keer verloren dus ik krijg een hoop gratis drinken. Deze middag zaten we met ons team en Edin die in het andere team zat en de drankjes voor ons had betaald voor de winkel onze winst te vieren. Ik wil al sinds ik hier in Honduras ben leren motorrijden omdat het zo makkelijk is zonder politie. Dus besloot ik Edin en Jose Ramon(die in het team van Jake en mij had gespeeld) te vragen of ze me misschien wilden leren motorrijden. Edin zei dat hij me het wel wilde leren maar Jose Ramon had geen motor en kon ook geen motorrijden wel zou hij me leren autorijden. Ik was dus superblij na deze zaterdag. Die zondag was het Jhosselyne's b'day(7 jaar). Laura en ik hadden dus helemaal een cadeautje gekocht en een kaart in elkaar geflanst enzo. Bleek toen we rond 8 uur 's ochtends onze kamer uitstapten dat ze waren vertrokken naar Santa Barbara om het daar te vieren zonder ons ook maar iets te vertellen. We waren dus nogal teleurgesteld en we besloten die zondag voor het eerst bewust niet naar de kerk te gaan. Niet dat dat iets met elkaar te maken had maar we hadden gewoon is zin in een lekkere uitslaap ochtend. Ik maakte wentelteefjes voor Laura als ontbijt en daarna gingen we opweg voor een rustig middagje bij onze elektriciteitsboom. Rond 2 uur hadden we afgesproken met Edin. Het plan was dat ik alleen met Edin zou rijden maar ik wou dat Laura ook zou leren rijden en Laura wilde stiekem toch ook wel dus belde Edin zijn broer Edwin(confusing!!) om Laura op te pikken. Met z'n vieren gingen we dus op weg naar een afgelegen stuk weg in de bergen. Na een paar uur kwam ik terugrijden op de motor met Edin achterop en reed ik terug tot aan onze voordeur waar de motor natuurlijk afsloeg bij aankomst maar dat deed er niet toe. Het was echt zo geweldig. I LOVEE MOTORRIJDEN!!! Die midaag natuurlijk weer volleybal, we wonnen weer, naturally...-->cola'tje.

Maandag was m'n eerste schooldag als officiele lerares van 5th grade. De eerste dag was superleuk, superenthousiaste klas want alles is nieuw en ze hebben de blonde gringa(gringa(vrwl.)betekent blanke buitenlander) als lerares. Samen met de klas maakte ik een hele lijst van alle dingen die we allemaal gingen veranderen in het klaslokaal en alle kinderen vonden het helemaal geweldig. Het lesgeven zelf gaat me allemaal prima af. Ik geef: Science, Spelling, History, Language, Art en Math aan 5th grade. Daarnaast geef ik Language en Spelling aan 7th grade. Alle leraren geven een paar vakken aan 7th grade omdat er niet 1 vaste leraar is voor 7th grade omdat het maar 9 kids zijn. Alle vakken die ik aan 5th grade geef gaan me allemaal prima af. Het is gewoon het boek volgen, eens in de tijd een toets maken en voor Art kan ik lekker aan de slag met de decoratie van het klaslokaal. Ik heb ze allemaal ballonnen met hun namen erop laten versieren die we op de muur gaan hangen. Wat ik wel moeilijk vind is dat ik elke ochtend 20 min. Devotional moet geven. Devotional houd in 20 min. iets met de bijibel doen. Dus een een verhaaltje lezen met een levensles voor de kids. Gelukkig kan ik het Devotional for Kids boekje van Jake lenen. Daarin staat een les voor elke dag in beschreven. Ook leer ik ze elke ochtend het 'Dank U voor deze nieuwe morgen, dank U voor deze nieuwe dag, Dank U dat ik met al mijn zorgen bij U komen mag, Amen' -lied dat ik op m'n basisschool geleerd heb. Ik heb de deal met ze dat als ze het perfect kunnen zingen, ik het nederlandse volkslied zing. No way that's going to happen:P.

Anyways, de rest van de week leerde ik m'n klasje wat beter kennen en testten ze me op hoever ze konden gaan. Dinsdag werd Laura niet lekker. Ze had hele erge keelpijn, hoofdpijn, totaal geen energie, enge diepgelegen ogen en een temperatuur. Die ochtend zweerde ze me dat ze zich goed voelde totdat ik haar dwong in de spiegel te kijken en ze toch maar besloot thuis te blijven. Die woensdagmiddag was ik druk bezig met de voorbereidingen van het ' Fiesta Tipica' want elke leraar moet een parentsmeeting organiseren. Mijn groep ouders was echt heel enthousiast. Iedere groep heeft zijn eigen ‘champa’, een soort van hut waarin ze allemaal verschillende soorten tipisch eten verkopen. We besloten onze champa ‘el bambu’ te noemen. Na de ‘parentsmeeting’ ging ik snel terug naar huis om te zien hoe het met Laura was. Daar lag ze op bed en vertelde ze me het hele verhaal. Die ochtend was ze naar de kliniek geweest en had ze net zoals ik duizend pillen en een veel te heftige behandeling gekregen. Ze kreeg 's werelds grootste naald in haar kont om een goedje tegen koorts te injecteren. Laura, die zelf medicijnen gaat studeren en het normaal alleen maar interessant vind zei:"that thing looked like it was going to pierce through me. It seriously looked like a dentist’s drill". Nou dat zegt genoeg lijkt me. Die middag besloten we Jose Ramon(vriend van ons) op te zoeken om te vragen of hij ons nogsteeds een lift kon geven naar Santa Rosa de Copan. We hadden het er het weekend ervoor over gehad dat we naar Copan Ruines wilden gaan dit weekend, hij offerde ons toen een lift. We vonden hem op het volleybalveld en hij vertelde ons dat we vrijdagmiddag al zouden vertrekken ipv. zaterdagochtend. Wij besloten dus onze spullen te pakken voor ons weekendje Maya ruines. Die vrijdag ging school super snel. Na alle rapporten gemaakt te hebben en m’n planning voor de volgende week ingeleverd te hebben liepen we snel naar huis. We vertrokken met de auto van zijn zus en zijn zus en haar kinderen(die bij ons op school zitten) rond 4 uur richting Santa Rosa de Copan, 1 van de grote steden op de weg naar Copan Ruines. Rond 6 uur kwamen we aan bij ons hotel genaamd Puma(iedereen denkt dat ik Thalia Puma heet:P dus dat vonden ze allemaal wel heel toevallig). Anyways, het hotel had een warme douche(hemel!!!(A)) meer dan 50 engelstalige films en een dvdspeler en tv. We kregen een mega kamer met twee twee-persoonbedden! Voor maar 7 euro! Rond zeven uur kwam Jose Ramon ons ophalen om ons mee uit eten te nemen. Natuurlijk aten we weer Baliades en liquados omdat ze gewoon onweerstaanbaar zijn. Daarna gaf hij ons een tour door de stad. We reden door het centrum en het stadspark waar ze een soort avondmarktje hadden met verschillende tipische etenswaren en een klein bandje dat op een hele grote klavecimbel speelde. Na in het parkje rondgelopen te hebben besloten we een vriend genaamd Nahum, van Jose Ramon op te halen en uit te gaan. Het was een gezellige avond en ik was echt verbaasd over de hoeveelheid nederlandse dance muziek die ze draaien in de bars.

De volgende ochtend stonden we rond 8 uur op en namen we een heerlijke douche in onze Puma(zo noemen we het hotel). We hadden met Holly afgesproken dat ze naar de Puma zou komen met de eerste bus vanuit Gracias. Ze kwam rond half 9 aan. Ze maakte het niet zo goed want ze was 7 kilo aangekomen en had allemaal kleine kwaaltjes in haar lichaam. Ze woont in een soort appartementen complex waar ze elk maal hetzelfde te eten krijgt. Ze was dus ernstig toe aan een weekendje weg. We besloten Jose Ramon te bellen en eerst is even goed te ontbijten. JR bracht ons naar een super schattig café’tje waar ze allemaal verschillende soorten koffie en tart verkochten. Ik had een overheerlijke aardbeienliquado en een chocolade taartje als ontbijt. Super slecht maar dit soort dingen krijg je echt nooit in La Union. Na het ontbijt vertrokken we in Nahum’s auto richting het plaatsje Entrada(de volgende stop richting Copan Ruines). Na een uur rijden met Armin van Buuren en tiesto uit de boxen van de auto kwamen we aan bij de busstop van Entrada waarvandaan onze bus naar Copan Ruines zou gaan. We namen afscheid, bedankten hen voor de lift en stapten in onze bus richting Copan. JR en Nahum zouden verder reizen naar San Pedro Sula voor de wedstrijd tegen USA. Na 2 uur kwamen we aan in Copan. We besloten meteen een hotel te zoeken voor het weekend. We vonden 1 voor 400 lempiras per nacht voor ons 3en. Dat is ongeveer 15 euro per nacht voor ons 3en. Alweer heerlijk goedkoop dus. Na onze spullen in het hotel gedropt te hebben gingen we de stad verkennen. We vonden direct de hoofdstraat met allemaal leuke winkeltjes met allemaal mooie stofjes, tipische kleding en heel veel oorbellen. Ik kocht een gekleurde lange pyama broek en een super leuke tas. Daarna gingen we lekker uit eten in een supertof tentje met allemaal hangmatten naast de gangpaden en tussen de tafels. We dronken, natuurlijk, liquados en aten een overheerlijk hondurees maaltje. Na het eten kochten we Honduras shirtjes voor de voetbalwedstrijd tegen USA die avond. Na ons even kort opgefrist te hebben gingen we terug de stad in op zoek naar een cafe’tje om de voetbalwedstrijd te kijken. We vonden een klein gezellig cafe’tje met een soort balkon/terras en een groot scherm waarop we de wedstrijd konden zien. In het cafe’tje waren ook een hele groep Amerikanen en een kleinere groep leraren van de school in Copan. Holly heeft al een tijd een ziekte in haar blaas en die speelde op toen we net 5 minuten zaten. Ik besloot onze plaatsjes te bewaken terwijl Laura met Holly naar ons hotel ging. Ik raakte aan de praat met de andere leraren en voordat ik het wist was ik in gesprek met het hele balkon. Toen de meiden terugkwamen werden konden ze meteen meepraten met de leraren en de Amerikanen die van de luchtmacht waren en hier in Honduras op dienst waren. We hadden allemaal gewed op de uitslag, Honduras had al 9 jaar niet verloren in hun eigen stadion, ik besloot dus voor Honduras te wedden. Ze verloren helaas met 3-2. Gelukkig waren we met een groep Amerikanen en de leraren(waarvan 1 Canadese en 2 half-Amerikaans half-Hondureense), dus de stemming zat er wel in. Het werd een lange nacht en we hadden echt een super-stap-nacht....

De volgende ochtend stonden we lekker laat op. Na een ongelofelijk ijskoude douche genomen te hebben en een liter water naar binnen gewerkt te hebben gingen we op pad voor wat ontbijt. We vonden ons overheerlijke ontbijt in hetzelfde hangmat-tentje. Ik had een overheerlijke aardbei-sinaasappelliquado en een clubsandwich als ontbijt, Laura had geroosterd brood met aardbeienjam en bananenliquado en Holly had pancakes en watermeloen en een vanilleliquado als ontbijt, alles bij elkaar maar 8 euries(I LOVE HONDURAS). Daarna besloten we dat het tijd was om de ruines(waarvoor we uiteindelijk gekomen waren(A)) te gaan bezichtigen. We namen de oude vertrouwde tuktuk en rarara wie liepen net de uitgang van het park uit.... DE Amerikaanse Luchtmacht mensen. Na een korte uitwisseling van e-mailadressen gingen we het park in met onze gids Toni. Toni was echt een figuur. Even een korte opsomming: hij heeft geen voortanden, hij is superlang voor hondurenen(ongeveer zo groot als m’n papa(2m)), hij spreekt 6 talen, hij kleed zich heel simpel, en hij weet 10 woorden in het nederlands: papagaai, schildpad, hand, standbeeld, en nog wat anderen die ik me niet meer kan herinneren. Echt een bizarre en fascinerende vent dus. Hij vertelde heel boeiend over de hele Maya geschiedenis en nam ons mee op een 3 uur lang durende tour door de prachtige ruines. Ik heb serieus nog nooit zoiets indrukwekkends gezien. Ik vond het echt geweldig ookal hield ik met moeite m’n oogjes open door de vorige avond. Als je nog een keer besluit Honduras op te zoeken, en dat moet je zeker doen, dan raad ik zeker aan naar Copan Ruines te gaan. De reden dat ik dit zeg is niet alleen omdat ik dit ook echt vind. Toen we het park in liepen kwam er een hondurees meisje van onze leeftijd op ons afgelopen, ze sprak bijna vloeiend Amerikaans-engels. Ze sprak ons aan en vroeg ons of we alsjeblieft tegen iedereen die we kennen zouden kunnen zeggen dat Honduras nogsteeds vanalles te bieden heeft en dat het niet de schuld van de mensen is dat hun overheid zo slecht is. Het volk leid onder de politieke situatie en door het verlies van meer dan 80 procent van hun tourisme gaat de economie nog harder achteruit. Ze deed eigenlijk dus een oproep aan iedereen om een kijkje te nemen in Honduras en van de cultuur te genieten in plaats van Honduras te vermijden vanwege haar slechte reputatie op politiek gebied. Daaruit blijkt voor mij maar weer hoe graag de mensen in Honduras willen veranderen in een welvarend land.
Na de ruines bekeken te hebben en een paar souvenirtjes gekocht te hebben, besloten we voor de laatste keer een heerlijk diner te hebben. We vonden dat we nu maar eens naar een ander tentje moesten gaan om te eten. We dwaalden een beetje rond door Copan toen we eerst een harley davidson cafe zagen met allemaal oldtimers op de muren en voor de ingang(wat me erg aan papa deed denken) en toen een groot restaurant met de nederlandse, britse, amreikaanse en hondurese vlag in die volgorde boven de ingang! Ik kon m’n ogen gewoon niet geloven! Het restaurant bleek van een nederlandse eigenaar te zijn maar we vonden het te duur dus besloten we verder te kijken. We vonden uiteindelijk een super leuk klein restaurantje met een schattig terrasje en een tuin met hangmatten onder rieten parasollen. Daar had ik een overheerlijke spaghetti met hollandse kaas! Ongelofelijk gewoon! Je kan dus wel zien dat het touristisch is. Na een gezellig en lang etentje besloten we lekker vroeg te gaan slapen omdat we de volgende ochtend weer vroeg op moesten(6 uur!!!).

De volgende dag was alweer dinsdag de laatste dag van ons lange weekend. Vandaag zou echt een hele lange dag worden. We vertrokken rond half 7 in een redelijk luxe bus op weg naar Entrada. We kwamen aan in Entrada rond half 8. Vanaf het moment dat we uit de bus stapten werd er aan alle kanten aan ons getrokken en tegen ons geschreeuwd dat we in hun bus moesten komen. We besloten zelf te kiezen welke bus ons het meest geschikt leek, maar dat bleek onmogelijk, helemaal toen een man het plastik tasje dat Holly bij zich had weggriste en het in zijn busje smeet. Uiteindelijk belandden we in het minibusje van die man. We reden met 100km/u met open schuifdeur door de bergen, echt levensgevaarlijk! En elke keer als ze iemand langs de weg zagen staan stapten ze vol op de rem om die ook in het al overvolle busje te krijgen. Na een uur in doodsangst verkeerd te hebben kwamen we aan in Santa Rosa de Copan. Daar zeiden we gedag tegen Holly die verder zou reizen per bus naar Gracias. Wij wachtten ondertussen op Jose Ramon die ons weer mee terug zou nemen naar La Union samen met zijn zus en haar kinderen. We besloten in een gloednieuw winkelcentrum te wachten. Daar vonden we een cafe’tje met heerlijke espresso en een appelkaneelbroodje, heerlijk! Toen we net onze koffie op hadden kwam JR aanrijden in zijn mega pick-up truck. We stapten de truck in en gingen op weg naar hetzelfde heerlijke taartcafe’tje. We aten een heerlijk stuk taart en een heerlijke liquado. Daarna gingen we shoppen in Santa Rosa, na een paar uur besloten we naar een internetcafe te gaan. Laura en ik zaten echt 2 uur op het internet terwijl JR poeslief op ons zat te wachten. Echt beetje beschamend maargoed hij vond het niet erg. Daarna besloten we voor nog een liquado te gaan(told you I LOOOVVVEEE LIQUADOOOSS) . Na een uurtje zaten we alweer in de auto op de terugweg. We kwamen rond 4 uur aan in La Union en besloten die avond bij Jake te eten. We aten banana pancakes en toen alle leerlingen(die hangen altijd rond zijn huis omdat hij een nintendo-wii heeft) weg waren bleven alleen wij en twee vrienden van Jake en Jake over. Zijn vrienden kochten een fles rum en cola en voor we het wisten zaten we in de auto als kleine kinderen te lachen in onze pyama omdat we een bekertje rum en cola aan het drinken waren. Er word echt nooit alcohol gedronken hier in La Union en als je het doet dan word je als onrein beschouwd of moet je het in je huis doen of in je auto. Uiteindelijk lagen we pas rond half 11 in ons bed.

Deze schoolweek moet wel een van de bizarste weken hier in La Union zijn geweest. Ten eerste waren er maar 3 schooldagen vanwege het lange weekend. Ten tweede gebeurde er deze week zoveel bizarre dingen op een rij dat het bijna onmogelijk is. Het begon met het weekend in Copan, toen de terugkomst in La Union waar we verwachtten terug te keren naar ons oude vertrouwde, rustige, non-alcoholische leventje wat uitpakte in een alcoholisch ritje in een pick-up truck en het volgende... De eerste schooldag van de week leek allemaal z'n gangetje te gaan. M'n klas was wel ontiegelijk druk maar voor de rest een gewone schooldag. Ik had een hoop toetsen klaar voor m'n klas en we zouden een hoop in deze drie dagen stoppen. Na school maakten we met de andere leraren(alleen de vrouwlijke) posters die reclame zouden maken voor het Fiesta Tipica voor over 2 weken. Na school besloten Laura en ik bij Jake de wedstrijd tegen El salvador te kijken en bij hem te eten. De wedstrijd tegen El Salvador was niet echt belangrijk want die zouden we toch wel winnen, het draaide meer om de wedstrijd tussen USA en Costa Rica. Het kwam erop neer dat, als USA zou winnen van Costa Rica, Honduras door zou zijn naar de world cup en Costa Rica net mis zou grijpen. We kwamen dus helemaal in stijl(met onze versgekochte Honduras shirtjes en vlaggen die we van Mrs. Turcios hadden gekregen) aan bij Jake's huis. 2 uur later dachten we dat we niet door waren omdat Honduras hun wedstrijid wel gewonnen had maar Usa in de laatste paar minuten 2-1 achter stond. We hadden de tv al uitgezet toen we ineens super veel gejoel en geschreeuw van overal om ons heen hoorden. Snel zetten we de Tv aan. Bleek dat USA in de laatste 30 seconden van de 4 extra minuten had gescoord!! Heel La Union werd gek! Dit was de tweede keer in geschiedenis dat ze door waren naar de World Cup. Laura en ik besloten naar huis te gaan aangezien we die ochtend gewoon school zouden hebben. Eenmaal aangekomen bij ons huis kwam er een karavaan van pick-up trucks langs, 1 daarvan was Albin en Osiris' auto. We sprongen achterop de auto en reden samen met de rest van de familie naar de computerwinkel waar alle auto's van La union zich leken te hebben verzamelt. Na een uur rondegehanhen te hebben keerden we terug naar huis. Daar vertelde Albin ons dat er een grote Disco in het park voor ons huis zou worden gehouden rond 10 uur. We belden Jake en Mr. Green(de PE leraar die bij hem in huis woont) om te vragen of ze ook naar de disco kwamen. Uiteindelijk stonden we rond 10 uur met onze leerlingen langs het park naar Armin van Buuren en bob marley te luisteren. Rond half 11 kregen we het seintje van onze school dat er de volgende dag geen school was omdat 'Meneer de president' de volgende dag als nationale dag had verklaard waardoor het automatisch een feestdag werd. Nogmaals I love een derde wereld land met een slechte overheid en president--->I LOVE HONDURAS!!!!

Die donderdag weer lekker uitslapen en veel gebruik maken van het internet, een extra volleybal training in de middag en 's avonds films kijken. We probeerden Public Enemies te kijken maar het was een hele slechte kopie dus gaven we het na een half uur op. Toen belde Mr Green op of hij ons nog een lift moest geven naar Miss. Melendez' huis om de instructies voor het maken van Jake's 'frogpot'(cadeau)op te halen. Wij, in pyjama, in de auto van Mr. Green, op weg naar Ms. Mel's huis om de instructies op te halen. We zouden een soort pennenbak met een kikkeruiterlijk voor Jake maken voor op zijn bureau maar tot op de dag van vandaag hebben we nog niets aan hem gegeven... Schaam..De volgende dag was dus Jake's verjaardag wat de week nog weer een stuk bizarder maakt. Na een redelijk hectisch dagje op school giingen we snel naar huis waar ik me snel omkleedde voor volleybaltraining. Na weer een gezellige volleybaltraining met de meiden keerden we snel terug naar huis om onze ' famous' cocolade cake te bakken voor Jake. het maken van de cake is normaal super simpel maar dit keer was het niet zo gemakkelijik. alle ingredienten die we nodig hadden waren opgemaakt door 'het huis' , we moesten dus snel naar de winkel om de ingredienten te kopen. Ik besloot aangezien ik toch al bezweet was, even snel heen en weer te rennen. 3 winkels, 2 kilometer en 10 minuten later had ik eindelijk alles wat ik nodig had en konden we snel onze cake maken. Na een korte douche gingen we samen met onze cake op weeg naar Jake. Daar kwamen we als 1 van de eersten aan voor zijn verjaardagsdinertje. We aten met een grote groep 'vrienden'(de helft van de kerk) van Jake spaghetti met als afsluiter cake. Daarna speelden we bizarre 'kerk' spelletjes waarin we een soort 'inluiding in de kerk' kregen, wat inhield dat ik natte haren en een natte kont had na een uur. Nadat iedereen, behalve Jose Ramon, Mr. Green, Jake en wij, vertrokken was, kwam Jose Ramon met zijn Bacardi Razz(!!!alweer alcohol in La Union) en fanta om raketjes te maken voor Jake's verjaardag. Na de eerste en enige beker werd Jake al draaierig(mede doordat hij 2 meter lang is en 50 kilo weegt) en na een half uurtje was hij gecrasht op de bank. Wij leerden ondertussen punta dansen van Mr. Green en Jose Ramon. Rond 12 uur brachten JR En Mr. Gr. ons naar huis.

De volgende ochtend werden we lekker laat wakker en besloot ik wat werk voor school te doen. Rond een uurtje of twaalf vroeg Osiris of we zin hadden in wat eten. We hadden nog niets gegeten omdat we nog vol waren van die avond ervoor. Osiris en de ‘maid’, die trouwens Hualdina heet en Marie vervangt( wat ik best wel jammer vind omdat ik Marie erg mocht) hadden een soort ‘fish and chips’ voor ons gemaakt. Het was een gefrituurde hele vis met gefrituurde plantaan(een soort banaan) schijfjes en mantequilla, lekker maar super vet. Het hele huis rook naar een snackbar. Na de lunch gingen we op weg naar jake om daar wat rond te hangen. Rest van het weekend niet zoveel gedaan. Gewoon een rustig La Union weekendje waarin we naar de kerk gingen, soep aten en films keken.

Die maandag was een extreem koude dag. Net zoals de dag ervoor kleedden we ons warm aan voor school. Voor het eerst droeg ik een vest over m’n gewone schookleren. Het regende echt keihard de hele dag en Jake vertelde ons dat het weer zo zou zijn in december, januari en februari, een soort winter dus. Het is dan ongeveer 15-20 graden. Niet heel koud dus maar omdat niemand hier verwarming heeft, de school ook niet, kan het soms best koud aanvoelen. Die dag was verder een gewone schooldag. De volgende dag was het misschien nog wel kouder dan de dag ervoor en besloot ik m’n legging en een extra lange mouwen shirt onder m’n schoolkleding te dragen. Op school was iedereen druk bezig met de voorbereidingen van het Fiesta Tipica wat die zaterdag zou plaatsvinden. Alle klassen doen een ‘Tipica dans’ dus moest ik met mijn klas ook maar gaan oefenen. Samen met wat meiden uit 8th grade flanste ik een dans in elkaar op het lied ‘El Candu’. Ondertussen werd er hard gewerkt aan de ‘champa’s’ op het grasveld naast de school. Ook werd het podium opgebouwd. Die middag was er volleybaltraining in de kou. Alle meiden waren echt freezingcold en het miezerde ook nog eens, maar we hadden toch nog een goede training. Die nacht regende het voor het eerst niet en de volgende dag was het alweer een stuk warmer. We besloten weer zonder legging en ondershirt naar school te gaan en alleen een vest te dragen. Ik oefende nog meer met m’n kids en de dans begon al ergens op te lijken. Omdat ik in de activiteitencommissie van de school zit moest ik die middag samen met Miss. Melendez. en Laura het decordoek schilderen. Ik had alle letters de week ervoor al getekent en nu moesten we ze alleen nog schilderen. Dat bleek nog niet zo makkelijk te zijn. We begonnen rond 4 uur met schilderen en rond 8 uur besloten we te stoppen omdat we allemaal moe en hongerig waren. De tekst op het doek is YO HONDURAS omdat dat het thema van het Fiesta Tipica was. Tijdens het schilderen hoorden we ook nog van de terreinbewaker dat Mr. Perdomo’s broer was vergiftigd en op jonge leeftijd was gestorven. De volgende dag, donderdag, was het ineens ongelofelijk warm. Op het heetst van de dag misschien wel over de 30 graden. Ik oefende nog meer met m’n klas en na school hadden we niet onze wekenlijkse ‘teachersmeeting’ vanwege de begrafenis van Mr. Perdomo’s broer. In de teachersmeeting brengt degene die die week de woensdag Devotional heeft gegeven eten mee. Wat de woensdag Devotional is moet je maar even teruglezen in m’n vorige verslagen. De begrafenis zou rond 4 uur beginnen dus ik besloot snel nog even aan het decor doek te werken. Toen vertrokken we samen met alle leraren op weg naar de begrafenis. Het is echt heel bizar en naar om je baas in tranen te zien. De begrafenis was wel een beetje anders dan die in Nederland zou zijn. Het hele dorp kwam om te kijken naar ‘het lijk’ en mensen die hem niet eens kenden stonden naast de familieleden. Dat was wel raar maargoed, na de begrafenis gingen we meteen aan de slag. Mr. Green had ons belooft dat hij eten voor ons zou maken in de schoolcafetine. Miss. Melendez had een universiteitsproject(ze studeert food technology and nutrition) waarvoor ze 4 cakes moest bakken, elk zonder een bepaald ingredient, dus Laura en Miss. M gingen daarmee aan de slag. Ik schilderde ondertussen het decordoek af. Rond 7 uur was ik klaar en konden we eten. Mr. Green maakte voor ons plantaan schijfjes met mantequilla en bonen. Als toetje hadden we 4 stukjes hele rare cake. Daarna was ik echt kapot en gingen we snel naar huis. De volgende dag zou een hele lange dag worden.

Vrijdag 23 Oktober was een hele hete dag. De ochtend verliep als gepland maar na de lunch werd mij doodleuk verteld dat er geen normale klassen zouden zijn en dat iedereen voor een soort generale repetitie naar het podium zou gaan. Dat was allemaal geen probleem geweest als ik niet al mijn klassen voor die middag had volgepland. Maargoed het geschiedde en na een wel 3 uur lang durende repetitie in de hitte konden alle leerlingen eindelijk naar huis. Toen begon het leuke gedeelte. Samen met alle leraren hadden wij de taak om het podium te versieren. We gingen dus aan de slag met palmbomen, bananenbomen en een hoop bamboe en hout. Daarnaast hingen we allemaal vlaggen op en werden overal kleine mandjes en terracottapotjes en schaaltjes neergelegd die de kinderen door de week mee hadden genomen naar school. We hadden echt de grootste lol en tegen het einde van de mimddag kwam een oudlerares ook even een bezoekje brengen. Toen alles klaar was gingen alle vrouwlijke leraren met Miss Martines(de oudlerares) mee om naar zilver te kijken. Ze had echt een hoop mooie sieraden en ik heb een echt ‘silveren’ ring gekocht voor maar 18 euro. Best wel gaaf us, Miss Martinez was ook heel gezellig en na wat geklets maakten we plannen om te gaan reizen in de voorjaarsvakantie. Het plan is om naar Panama te reizen met een enkele busreis vanuit San Pedro Sula en dan terug te backpacken naar Honduras via Costa Rica en Nicaragua. Heb er nu al zin in. Anyways, na een ring gekocht te hebben gingen we bij Jake langs om daar avond te eten en films te kijken.

De volgende dag was FIESTA TIPICA!!! Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zoiets heb meegemaakt. Ik ben wel vaker bij fundraisers geweest en ik heb er zelf natuurlijk ook een paar georganiseerd maar dit was echt zo gaaf! Laura en ik hadden ons helemaal klaar gemaakt die ochtend. Ik droeg m'n op maat gemaakte gebroken witte tipica jurk, een schuine ingevlochten vlecht en rode oorbellen uit Copan. Laura droeg de jurk van Mrs. Turcios, een Guatamalase groene jurk met olifantjes in allemaal verschillende kleuren en ze droeg mijn oorbellen uit Copan. De jurk was echt oversized omdat Mrs. Turcios ongeveer 1 meter hoog en net zo breed als ze lang is,is. We liepen rond 9 uur naar het veldje voor onze school waar alle champa's waren opgebouwd. Laura en ik hadden nogal veel bekijks (meer dan we normaal krijgen) vanwege onze outfits maar alle kinderen vonden het geweldig. Alle ouders in de champa's waren super druk geweest die ochtend met het versieren van de champa's en het voorbereiden van het eten. Rond 10 uur begon het feest. Er waren 9 champa's, 1 voor elke klas en een extra champa zelfgebouwd door de 8th graders. Daarin verkochten ze echt alles wat je je voor kunt stellen. Al het geld dat deze champa op zou halen zou naar de sponsoring van de 8th graders gaan. De 8th graders willen heel graag naar het jaarlijkse schooltoernooi genaamd SAG(student annual gathering) wat alleen voor de klassen 6 en hoger is, maar onze school heeft geen geld om haar leerlingen erheen te sturen. Laura en ik namen natuurlijk meteen een kijkje in onze champa's. Ik vond mijn champa natuurlijk het mooist met een grote eettafel in het midden en een soort kandelaars boven de van bambu gemaakte toonbank. Mijn champa zou pupusas en kippensoep gaan verkopen. Pupusas zijn tortilla's met chicharon of kaas in het midden. Chicharon is een prakje gemaakt van varkensvlees en pittige kruiden. Pupusas zijn vanaf nu mijn favorite tipische eten naast baliades. We begonnen ons foodfest met baliades en versgeperste sinaasappelsap. Later kochten we sopa de mondongo(soep gemaakt van koeienmaag en andere koeieningewanden), echt niet te eten, kwam misschien door het idee dat ik koeienmaag aan het eten was. Tijdens het eten verkopen was er natuurlijk de show op het podium. Mijn kinderen dansten op 'el candu', 1 van de tipische dansen. Het ging echt supergoed en ik was zo trots als een pauw. Later zongen twee van mijn kinders nog een lied, ook super goed. We eindigden de dag rond 2 uur met het opmaken van de sinaasappelsap in een champa. Ik had het gevoel dat ik niet meer kon lopen. Rond 4 uur speelden we nog een potje volleybal tegen de mannen van La Union en vroeg Edin wanneer ik weer wilde motorrijden. We besloten het die zondag maar weer eens te proberen. 's Avonds kwamen we allemaal bij Jake samen om een enge film te kijken. Samen met Laura, Miss Melendez en Miss Martinez zaten we de hele avond te beven op de bank terwijl we naar 'the orphan' keken. Serieus ik kan gewoon NIET tegen horrorfilms. Die nacht sliep ik dus bij Laura in bed, toch wel fijn als je je kamer met iemand deelt.

Die zondag gingen we eerst naar kerk en na ons zondagse soepje gegeten te hebben stapte ik op de motor bij Edin. Laura wilde niet nog een keer omdat ze nogsteeds getraumatiseerd was van de vorige keer. Samen met Edin reed ik dus naar het weggetje waar we zouden oefenen. Na een kwartiertje reed ik met Edin achterop richting een andere weg waar we meer zouden oefenen. Opeens doemde er een grote groep mensen op midden op de weg. Vlak voor ons was een motor gevallen en we moesten dus heel langzaam rijden. Edin schreeuwde iets in m'n oor wat ik niet begreep. Ik dacht dat ik er langzaam langs moest rijden maar hij wilde blijkbaar stoppen ik stopte dus vlak naast de mensen maar deed dat net iets te vlug waardoor het achterwiel onder ons uit gleed en ik met m'n hand en knie op de grond viel terwijl edin de motor op probeerde te tillen. Ik was nogal geschrokken maar verder deed er niets zeer, gelukkig was er niks aan de hand met de motor anders had ik echt een probleem gehad. We stapten op de motor en reden verder naar de plek waar we zouden oefenen toen ineens Laura voorop de motor met Edwin(edin's broer) achterop aan kwam rijden! Ik was zo blijverrast! Wat een schat dat ze zich helemaal zorgen maakt dat Edin me iets aandoed en dus al haar moed bij elkaar schraapt om me achterna te gaan en samen 'ten onder te gaan':P:P. Anyways, na m'n val was het dus best wel fijn om Laura te zien. M'n knie was ondertussen nogal opgezwollen maar het motorrijden ging al een stuk beter. We besloten de daaropvolgende week nog een keer te gaan rijden en zeiden later gedag. Toen ik die avond mijn broek uittrok zag ik de schade pas echt. Ik had 2 blauwe plekken vlak onder elkaar met de grote van 2 tennisballen. Very Nice! Gelukkig was het Fiesta Tipica net voorbij en hoefde ik geen jurk te dragen.

De week die daarop volgde was een redelijk normale week voor mij. Ik gaf eindelijk gewoon les in plaats van me de hele tijd zorgen te maken over de dans of hoe ik mijn klassen zou inplannen waardoor ik me eens goed kon richten op het lesgeven. Laura daarentegen had een hele andere week dan ik. Ze moest gedag zeggen tegen haar 2nd grade die ze de afgelopen weken les had gegeven omdat Mr. Valdez officieel weer gezond genoeg was om les te geven. Laura is nu onze hoofd tutoring en hansje van alles. Ze vind tutoring heel leuk en is tevreden met wat ze doet alleen is ze soms wel eens verveeld omdat er dagen zijn waarin alles gewoon goed verloopt en ze alleen hoeft te tutoren. Ik, daarentegen was superdruk met toetsen maken en nakijken en planners en rapporten, die we elke vrijdag in moeten leveren, in elkaar flansen. Na school kwamen er deze week twee meiden van mijn klas langs om mij wat te vragen over History. Na een uur met ze gepraat te hebben gingen ze weer op weg naar huis. Op dinsdag en vrijdag gaf ik weer training en na de vrijdagtraining kwam Gracia, 1 van de meiden van eerder die week, langs om me wat te geven. Had ze twee zakjes met snoep en 2 rozen voor ons omdat ze ons zo lief vond. Ik hou echt van die kids! Zo lief!

Dat weekend gingen we dus naar het Fiesta Tipica van de school in Gracias. We wisten dat Emma en Jennifer(de nieuwe meiden van Project Trust) in Honduras zouden zijn dit weekend dus hadden we ze gemaild om te vragen of ze ook wilden komen. We stonden uiteraard weer abnormaal vroeg op om de bus naar Gracias te pakken en kwamen na een 3 uur lange busreis rond 8 uur aan in Gracias. We belden olly op of we onze spullen daar konden droppen. Holly was nogal gestresst en zei dat we snel moesten komen. Na onze spullen gedropt te hebben liepen we richting het stadspark waar het Fiesta Tipica plaatsvond. Eenmaal aangekomen was iik nogal teleurgesteld overe de de champa's en het eten. Er stonden 6 kleine hutjes met grote barbecues en alleen maar leraren op een stenen pleintje midden in de stad. Vergeleken met ons feest was dit echt niets. Nou was dat nog niet zo erg geweest als het eten goed was geweest maar het eten was zo veel mider lekker en daarbij was er geen sinaasappelsap! Allen jugo(sap) de nance. Jugo de Nance is denk ik wel de goorste vruchtensap ter wereld. Het is echt niet te drinken, alsof je rotte kots drinkt. Maargoed, de dansen van de school en de kleding van de leerlingen waren echt geweldig. De school in Gracias is redelijk rijk dus alleen mensen met geld sturen hun kinderen daarheen en het aantal gesponserde kinderen is heel klein omdat er maar weinig mensen zijn die zoveel geld willen sponsoren. Alle kinderen hebben dus hele mooie jurken en outfits. Maargoed na gedag te hebben gezegd tegen alle amerikaanse meiden vroegen we Holly of ze nog iets had gehoord van Jen en Emma. Bleek dat ze die avond ervoor uit was geweest met Jen en Em en hun nieuwe vrienden uit Lapaera(plaatsje waar ze verblijven), en dat ze hadden belooft naar het Fiesta Tipica te komen. Tegen het einde van het FT kwam ik erachter dat de eigenaar van een groot hotel in Gracias nederlandse is en ook op het FT rondliep. Ik vond haar en liep op haar af om even wat nederlands te praten. Ik kwam erachter dat ze al 23 jaar in Honduras woont en 2 hondurese kinderen heeft die beiden naar de ALCS school in Gracias gaan en geen nederlands praten. Ze komt oiorspronkelijk uit Friesland en spreekt eigenlijk alleen Fries met haar familie. Haar nederlands was dus nogal raar en ik vond het zelf ook moeilijk om te praten. Ze vertelde me dat hier nog meer nederlanders werkten oor een andere school en dat ze hier ook waren. Ik zei haar gedag en ging op zoek naar die andere nederlanders. Ik had ze natuurlijk snel gevonden en stapte op ze af om even een praatje te maken. Het waren een jongen uit Brabant en een meisje uit Groningen. Heerlijk om even wat nuchtere nederlandse mensen te spreken. Na wat gekletst te hebben met de nederlanders keerde ik weer terug naar mijn engelssprekende vrienden Jake en Laura die overvol op een paar stoelen waren neergestreken. Uiteindelijk zaten alle amerikaanse meiden bij ons om ff uit te rusten na het harde werken. Het gekke was dat zij helemaal niets hadden hoeven voorbereiden voor het FT en dat ze alle jurken de dag ervoor van school hadden gekregen en te horen hadden gekregen dat ze de daaropvolgende zaterdag de ochtend in een hutje moesten werken. We raakten aan de praat over waar we die avond zouden slapen en wat we zouden doen. We hadden al die tijd nog niets van Emma en Jen gezien en gaven de moed op om met hen af te spreken. We besloten naar het hotel van Fronie(de friese vrouw) te gaan om daar wat gratis internet te gebruiken en daarna zouden we naar de 'hot springs' gaan. We raakten aan de praat met Ana en Julie die ook wel naar de 'hot springs' wilden. Ana is Hondurese en haar ouders waren dat weekend in Gracias met haar opa. Julie is een van de meiden die ook in Tela was. Ana zei dat haar ouders ons wel naar de 'hot springs' wilden brengen die ongeveer 15 min. rijden van ons vandaan waren. We besloten dus rond 5 uur naar de HS te gaan. We (Holly, Laura, Jake, Julie, Ana, haar ouders,opa en ik)gingen naar de wat betere HS en omdat Ana en haar ouders de eigenaars kenden hoefden we maar 50 lempiras te betalen ipv 100. Ik ben nog nooit bij natuurlijke warmtebronnen geweest maar deze was echt zo mooi. Ze hadden er helemaal een paradijsje omheen gebouwd zodat het natuurlijk warme water naar 4 verschillende baden stroomde. Na een dik uur in het water gelegen te hebben terwijl het omweerde en regende (wat best wel scary was maar wat niet deerde omdat het water zo heerlijk warm was) kondigden Ana's ouders aan dat ze ons uit eten wilden nemen. We reden dus terug met Ana's ouders en namen met natte haren plaats in het restaurant van het hotel waar ze verbleven. Ik herkende et restaurantje als het restaurant waar we onze eerste dag in Honduras hadden gelunchd met de twee Maria's en de twee Dennisen. We aten kippenpootjes met een heerlijke saus, kipsalade met olijven, tacochips met guacamole en andere heerlijke sausjes en als toetje een heerlijk citroen/perzik cakeje. Echt heerlijk!! Na het eten brachten we Holly thuis en reed Ana in haar ouders auto naar het huis van Julie en Ana waar wij ook zouden logeren. Ana, julie en Jake sliepen in de kamer van Ana en Laura en ik sliepen in Julie's bed in haar kamer. Al met al een heerlijk dagje. De volgende dag stonden we rond een uurtje of 8 op. Ana werd gebeld door haar ouders die vroegen of we met hen wilden ontbijten. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. We reden naar het hotel na snel een kijkje in de school genomen te hebben. Ana's ouders hadden wentelteefjes met watermeloen en sinaasappelsap voor ons besteld, echt ongelofelijk lekker en super aardig natuurlijk. Ana's ouders waren echt zo aardig voor ons! Heerlijk om even lekker vertroeteld te worden door ouders. Na Ana en haar ouders hartelijk bedankt te hebben en gedag te hebben gezegd tegen Julie, Ana en Ana's familie, gingen we op weg om wat te shoppen in Gracias om de tijd te doden tot de enige bus naar La Union ging. We besloten op zoek te gaan naar een lunchtas(Osiris had ons gevraagd een eigen tas te kopen vor onze lunch) en eventueel wat andere dingetjes. We vonden een goede tas in een grote winkel met van alles en nogwat. Zo hadden ze ook kerstversiering. Ik besloot wat kerstversiering voor mijn lokaal te kopen en vond een megagroot kerstmannenhoofd. Heel goedkoop maar echt perfect voor in de klas. Daarna gingen we nog opzoek naar wat 'cereal' voor Jake en vonden we thee en chocoladeglazuur voor over onze beroemde cakes. Met nog een uurtje te gaan was er precies genoeg tijd voor een aardbeienliquado. Eenmaal terug in La Union besloten we onze middag lekker rustig in onze kamer te spenderen onder het genot van een lekker kopje mintthee. Onze rustige middag werd echter verstoord door een aangenaam bezoekje van Gracia en Mirian(de meidn die ik had geholpen met History). Eerst kwamen ze de kamer in met een grote poster met daarop : The Best Teacher IIn The World! Miss Thalia & Miss Laura. Daarna zeiden ze ons in onze kamer te wachten. Na een paar minuten kwamen ze terug en hielden ze hun handen over onze ogen. Ik moest een beetje door m'n knieen zakken omdat ze natuurlijk veel kleiner zijn dan wij. Ze leidden ons naar de eettafel en haalden toen hun handen van onze ogen. Ze hadden de tafel helemaal gedekt en er lagen baliades, geprakte bonen, mantequilla en een fles cola op tafel. Ook hadden ze gelei voor ons gemaakt. De hele middag waren ze in de weer geweest om een maaltje voor ons te maken. Echt zo lief! We aten gezellig samen de baliades en konden de gelei helaas nog niet proberen omdat die nog moest zetten(?) in de koelkast. Daarna zeiden we de meiden gedag. De volgende dag zou ik weer terug keren naar mijn al vertrouwde klasje.

De afgelopen week had ik een hele fijne schoolweek. Ik had voor het eerst het gevoel dat het mijn klas was en dat ik totale controle had over de klas. Iedereen luistert nu naar me en als ik om stilte vraag is iedereen stil. Ik maak me wel zorgen om een paar leerlingen in de klas omdat ze hun huiswerk niet doen en alleen maar onvoldoendes halen voor de toetsen die ik geef. Gelukkig heb ik Laura die me helpt met de kinderen die moeite hebben alles bij te benen. Ook heb ik allemaal kleine regels ingevoerd en heb ik een verjaaragskroon gemaakt zoals ik die vroeger ook altijd had, voor de jarigen. Daarnaast heb ik alle kinderen ballonnen laten maken met hun naam erop. Die hangen nu op de muur en we zijn bezig met naambordjes maken voor op de stoelen. Laura heeft afgelopen week ook een naambordje voor op m'n deur gemaakt. Als je nu aan komt lopen zie je van 50 meter afstand al mijn naam op de deur:MISS THALIA staat er met geel/blauwe koeienletters!:P Al met al begint mijn klas nu dus echt MIJN klas te worden.
Verder waren Mr. Jake en Miss Laura bezig met een TOEFL toets. Een toets die alle mensen die willen studeren in de US moeten doen om hen te testen op hun engels. Om toegelaten te worden tot de universiteiten in de US moet je een score van 70% of hoger hebben. Ik deed afgelopen dinsdag de toets en ik had.... tatadatatadadaaammm (tromgeroffel..) 96% !!! ik had van de 115 vragen 5 fout! Best wel goed dus aangezien engelssprekenden een gemiddelde score van 95% hebben op de TOEFL test. Anyways, afgelopen schoolweek was voor een keer een rustige normale schoolweek. Woensdag waren we uitgenodigd bij Mirsa(de moeder van een van mijn leerlingen) om baliades te eten. Daarna keken we de nieuwe Star Trek bij Jake. Vrijdagmiddag gaf ik geen training maar hadden we een wedstrijd tussen de jongens van de school. De meiden verloren met 3-0! Ik was echt verdrietig maar goed ik kon er vrij weinig aan doen. Daarna besloten Laura en ik een chocoladecake met onze chocoladeglazuur uit Gracias te maken om ons een beetje op te vrolijken. Daarna gingen we naar Jake om twilight te kijken( op aanraden van m'n broertje;)). Ik had de film al op m'n Ipod maar het geluid werkt daar niet dus ik had hem alleen met ondertiteling gezien maar zonder geluid. Dat was toen ik ziek was en echt niets te doen had...(A). De film was leuk en we keerden laat terug naar huis. We zouden de volgende ochtend naar Santa Barbara gaan om een bankrekening te openen en Mr. Perdomo had ons een lift aangeboden. We zouden alleen wel in de achetba van de truck moeten zitten wat zou betekenen dat we kletsnat zouden worden als het regende. We besloten elkaar de volgende ochtend te bellen als het zou regenen. De volgende ochtend(5 uur later:() werd ik wakker gebeld door Jake met de de al bekende boodschap dat het regende. We besloten met de bus te gaan en maakten ons snel klaar om de bus van 5 uur te halen. We vertrokken op weg naar Santa Barbara en ontbaten in ons favorite Baliade restaurantje. Daarna gingen we naar de bank om een bankrekening te openen. Na anderhalf uur handtekeningen zetten en vragen beantwoorden vertrokken we op weg naar wat winkels en keken we rond in wat kledingzaken. Laura kocht nieuwe schoenen en we kochten een megadonut voor Jake en een clubsandwich en doritos chips voor onszelf. Ook kochten we 2 grote zakken natural tacochips voor ons taco maaltje wat we gaan maken ergens de komende weken. We keerden weer terug naar de bus en na een lange busreis kwamen we weer aan in La Union. We waren zo moe van het reizen(we zitten 6 uur in een kippenbus en zijn 4 uur in Santa Barbara!!) dat we besloten lekker niets te doen en alleen een warme douche te nemen bij Jake en onze haren te knippen omdat we dat echt nodig hadden. Ik kan je een ding vertellen, knippen is niet makkelijk met een botte knutselschaar en een grote kam, maar ik slaagde er toch redelijk in Laura's krullen te knippen. Laura daarentegen freakte 'm echt toen ze m'n haar knipte. Zelfs nadat ik haar meerdere malen had gezegd dat het me niet uitmaakte als het scheef was, was ze nogsteeds gestresst. Ik besloot uiteindelijk zelf m'n voorkant te knippen om laura uit haar leiden te verlossen. 's Avonds keken we Starter for 10, een redelijk leuke maar goedkope film onder het genot van nog wat chocolade cake. Zondag gingen we naar de kerk na een snel ontbijtje(pap,m'n favoriet!) en aten we heerlijke vissoep met crab als lunch. Die middag hingen we een beetje in bed en op de bank bij Jake thuis. 's Avonds aten we weer een heerlijk hondurees maaltje en de volgende dag zou alweer school zijn. Alles gaat zo snel, niet te geloven gewoon.

Vandaag ben ik precies 2 maanden 2 weken en 2 dagen in Honduras en ik zou het voor geen goud willen omruilen voor iets anders. Ik heb nu al het gevoel dat ik een heel ander persoon ben. M'n hele leven in Nederland lijkt zo ver weg. Bijna alsof iemand anders dat geleefd heeft. Ik geniet van elk moment en ben blij dat ik zoveel kan betekenen voor de kinderen hier in La Union. Ookal mis ik familie, vrienden en de alledaagse luxe in Nederland soms wel, toch is niets zo belonend als het werk dat ik hier doe. Ik zou het iedereen aanraden als hij of zij de kans had.

Nou ik denk dat ik nu wel genoeg geschreven heb. Ik beloof hierbij, en het staat nu online geschreven dus moet ik me eraan houden, dat ik elke week iets zal schrijven ookal is het maar een A4tje:P.
Voor iedereen thuis, ik mis jullie, hou van jullie en jullie zijn stuk voor stuk toppertjes! En voor de rest, bedankt voor het lezen van mijn epische verhalen:P.

Renske


ps: Dit bericht zou eigenlijk gister verstuurt moeten worden maar vanwege het feit dat er geen internet was kon ik dat helaas niet doen. Vandaag ben ik dus alweer 2 maanden 2 weken en 3 dagen in honduras!