De reis en 1st impression

Hallo allemaal!!!

Eindelijk m'n eerste verslag! Ik heb steeds maar even tijd gehad om op internet te komen. Dus ik had geen tijd om een heel verslag te schrijven. Maar hier zit ik dan eindelijk in het kantoor van de directeur van een kleine basisschool in La Union in Honduras! Er is al zoveel gebeurd in de afgelopen 6 dagen dat het lijkt alsof ik al weken weg ben. Ik weet ook gewoon echt niet waar ik moet beginnen en zoals sommigen van jullie wel weten ben ik niet echt de beste schrijfster van de wereld, maar ik ga m'n best doen voor jullie;).

Ik zal eerst even vertellen waarom ik in Honduras ben. Ik ben hier in Honduras om kansarme kinderen te helpen. Ik ben hier mede door middel van Project Trust( voor meer info: www.projecttrust.org.uk). Ik ga naast het werken in de school ook reizen tijdens de schoolvakanties.

Nou ik vertrok dus afgelopen vrijdag 21 augustus 2009 op weg naar waar ik nu ben ; Honduras, la Union. Het was heel moeilijk om gedag te zeggen tegen iedereen omdat je ze natuurlijk een heel jaar niet ziet. Maar ik was tegelijkertijd ook heel erg opgewonden dus dat verzachtte de pijn een beetje. Na een korte maar vroege reis van Amsterdam naar Londen, begon de reis pas echt. Bepakt en bezakt met een groep van 9 vrijwilligers van PT vertrokken we naar Honduras. Ten eerste, WOOW wat zijn die vliegtuigen groot! Ik had nog nooit in zo'n groot vliegtuig gevlogen dus het was best wel gaaf. Iedereen had een eigen TV'tje met 300 films en 200 spelletjes etc. En alles was gratis eten drinken etc. Echt te bizar. Maar ja toen we dus bijna aankwamen in Houston,Texas waar onze tussenstop was, konden we niet landen omdat het omweerde. Na een uur wachten in de lucht konden we eindelijk landen en na nog eens 3 uur wachten in houston konden we eindelijk verder naar San Pedro Sula. Ik was dus al 28 uur wakker toen we eenmaal aankwamen in San Pedro Sula!

Nadat we allemaal onze rugzakken en tassen hadden gepakt leipen we naar buiten waar we de vertegenwoordigers van PT verwachtten maar omdat onze vlucht zo vertraagd was stond alleen onze vertegenwoordiger te wachten! Na een hoop gepraat en gediscussieer door mij met ene vincente(lees bincenteh)over de telefoon brachten 3 Denissen (hoe bizar is dat 3 dezelfde naam!) ons allemaal naar het hotel dat alleen voor mij en 2 anderen bestemd was. Daar eenmaal aangekomen ging iedereen natuurlijk meteen slapen. Maar ik kon niet echt slapen omdat het voor mn gevoel 9 uur 's ochtends was. Toch nog 4 uur geslapen. Toen wij drieen wakker werden waren de anderen al vertrokken, ik weet nogsteeds niet wat er met hen is gebeurd maar ik neem aan dat ze heel vroeg zijn opgepikt door hun vertegenwoordigers.

Toen ging de reis verder naar Gracias, het plaatsje waar Holly (1 van ons drieen) zou gaan lesgeven. Wij: Laura( mijn kamergenootje) Holly, de 2 Dennisen en ik reden over de hoofdwegen maar die zien er heel anders uit dan in Nederland. Overal zaten gaten in de weg, liepen er mensen,koeien, kippen en andere beesten over straat. En overal reden tuktuks tussen de veel snellere auto's door. Daardoor moesten we vaak heel gevaarlijk inhalen. Toen we Holly in Gracias hadden afgezet reden we verder naar onze eindbestemming La Union in een andere truck met Jake en Albin. Later kwamen we erachter dat we bij Albin en zijn vrouw Osiris zouden wonen. De weg waarover we van Gracias naar La Union reden is niet eens een echte weg. Het is meer een modderpad met stenen en als het heel hard regent kun je ook niet wegkomen uit la union.(Best wel freaky dus!)

Nou na wat wel een week leek kwamen we eindelijk aan in La union. Het huis waar Laura en ik wonen is echt super groot voor Honduras standarts. Osiris en Albin zijn echt super lief en aardig voor ons. Ze hebben 2 kinderen: Jhosselyne(7) en Josue(4)(hij is zo schattig maar zo'n boefje). Ze hebben ook een hondje:Nieve (dat betekent sneeuw,3 keer raden wat voor kleur hij heeft) en een huishoudster genaamd Marie.

De volgende ochtend(Zondag) zijn we naar de kerk geweest en hebben we geprobeert om een kaart te maken van LA UNION.( Zonder succes:P) Ik was echt kapot zondag dus ik was de rest van de dag een beetje dood.

Het weer hier in la union is super vochtig en super heet. Het regent elke nacht. Maar daar vertel ik in het volgende verslag wel over. De mensen zijn heel nieuwschierig en aardig. En het landschap is gewoon overweldigend mooi. (foto's komen nog)

Nou dit is het dan voor nu. Misschien dat ik verderop in het weekend nog iets kan schrijven, dan vertel ik over de school en alle mensen die we al hebben ontmoet.


Dikke kus en groetjes Thalia
(ja zo noemt iedereen me, niemand kan mijn naam zeggen:P)